Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Το άγγιγμα είναι ζωτικής σημασίας για τη σχέση σε καθημερινό επίπεδο αλλά και για την ερωτική ζωή του ζευγαριού, καθώς αποτελεί το θεμέλιο του συναισθηματικού δεσμού μεταξύ δύο ατόμων. Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η σωματική επαφή;

Από τα χρόνια της εμβρυϊκής μας ζωής, η σωματική επαφή είναι από τα πρώτα πράγματα που νιώθουμε, ενώ είμαστε ακόμη στη μήτρα της μητέρας μας. Μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς, ζεστασιά και είναι πρωταρχικής σημασίας για την υγιή μας ανάπτυξη κατά την παιδική μας ηλικία και αργότερα.

Η ανάγκη μας για σωματική επαφή είναι θεμελιώδης και αποτελεί βασικό συστατικό της ευεξίας και της ψυχικής μας υγείας. Γι’ αυτό παρατηρούμε πως σε περιόδους της ζωής μας, αν ίσως στερηθούμε την επαφή, βιώνουμε κάποια αγωνία ή άγχος.

Ωστόσο η επαφή με τρυφερότητα, μέσα από χάδια, αγκαλιές, είναι από τα πράγματα που δυστυχώς εξαφανίζονται σε μία μακροχρόνια σχέση. Αυτό συμβαίνει συνήθως διότι οι προτεραιότητές μας αλλάζουν: στη θέση της σωματικής επαφής βάζουμε τη φροντίδα των παιδιών μας, τις δουλειές του σπιτιού, την εργασία μας και πολλά άλλα ακόμη. Όσο μεγαλώνουμε, η έλλειψη της σωματικής επαφής, του αγγίγματος, των χαδιών, φαίνεται πως φθείρει τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Είναι πολύ σημαντικό, η σωματική επαφή, να μη συγχέεται πάντα με τη σεξουαλική επαφή και να μην προσλαμβάνεται ως προκαταρκτικό. Καθώς, αν σε μια σχέση οι επιθυμίες δεν είναι αμοιβαίες, η σωματική επαφή μπορεί να φέρει ανισορροπία στην επιφάνεια. Ο άνδρας μπορεί να θέλει να αγγίξει τρυφερά τη γυναίκα, αλλά να φοβάται να κάνει κάτι τέτοιο, φοβούμενος ότι η γυναίκα θα τον απορρίψει, καθώς θα το εκλάβει ως σεξουαλικό κάλεσμα ή και το αντίστροφο, φυσικά.

Η συχνή σωματική επαφή φέρνει πιο κοντά λοιπόν δύο ανθρώπους και μπορεί να καταστεί ένας τρυφερός τρόπος επικοινωνίας που θα οδηγήσει στην ικανοποίηση και τη χαρά. Δοκιμάστε το!

To απόσπασμα έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Ξηντάρας.

Aπό το βιβλίο «η βίβλος του sex» της Laura Berman

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν την δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα. Άλλοι έχουν ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν και άλλους κάτι τους έχει πονέσει και υποφέρουν. Με κάποιο τρόπο, όμως, θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες, οι οποίες ως εμπειρίες ζωής θα σχηματίσουν τον τρόπο σκέψης μας και το ποιόν του χαρακτήρα μας.

Θα έχετε προσέξει πως οι πιο γελαστοί και ευγενικοί άνθρωποι συνήθως είναι οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί  πιο πολύ. Είναι αυτοί που επειδή έχουν νιώσει πως είναι να είσαι πληγωμένος, θυμωμένος, στενοχωρημένος φροντίζουν ώστε να μην νιώσει κανείς άλλος με αυτά τα συναισθήματα. Είναι αυτοί που αν παρατηρήσουν πως τελικά κάποιος βιώνει τον πόνο, θα προσπαθήσουν να τον απαλύνουν είτε με συζήτηση είτε με κάποιο αστείο.

Ο άνθρωπος που έχει στη ζωή του πολλές δυσκολίες, επιθυμία του είναι να παραμείνει καλός άνθρωπος. Αυτά που στερήθηκε από τη ζωή του και τα λαχτάρησε όπως την αγάπη, την κατανόηση και την εμπιστοσύνη, έχει θέληση να τα προσφέρει στον υπερβολικό βαθμό.

Για παράδειγμα, θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε ο γέροντας του χωριού, ένας αγρότης της επαρχίας που πέρασε την παιδική του ηλικία καταπιεσμένος από τους γονείς του και την κοινωνία. Δεν μπορούσε να σπουδάσει γιατί έπρεπε να αναλάβει τα κτήματα. Δεν μπορούσε να παίξει με τους φίλους του γιατί έπρεπε να βοηθάει τον πατέρα του. Δεν είχε δικαίωμα ακόμα να επιλέξει και τη γυναίκα του, καθώς αυτή είχε επιλεγεί από άλλους για αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση που πρόβαλλε τις απόψεις του ή τις αντιρρήσεις του, θα πληγωνόταν είτε σωματικά είτε συναισθηματικά.

Παρόλα αυτά, είναι ο πιο γελαστός άνθρωπο που γνωρίζω. Είναι ο άνθρωπος με τις πιο φιλελεύθερες απόψεις, με τα πιο ωραία ανέκδοτα, με τις πιο παρήγορες κουβέντες. Είναι ο άνθρωπος που παρά τις δυσκολίες της ζωής, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμος, σωματική και ψυχολογική βία θέλει να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του να είναι χαρούμενοι και να μη το βάζουν κάτω. Είναι ο άνθρωπος που προσφέρει σε μεγάλες δόσεις την αγάπη και την καλοσύνη του, καθώς τα έχει στερηθεί στη ζωή του. Είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος.

Οι ευγενικοί άνθρωποι έχουν ζήσει την ζωή τους με όλες τις πτυχές της. Γνωρίζουν κάθε αρνητικό συναίσθημα και επιθυμούν κάθε θετικό συναίσθημα. Έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την θλίψη σε χαρά, την απογοήτευση σε εμπειρία, την αποτυχία σε μάθημα ζωής. Από αυτές τις καταστάσεις βγήκαν πιο δυνατοί και ανθεκτικοί. Δεν γεννήθηκαν έτσι αλλά διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας τους από τις εμπειρίες αυτές.

Τέλος, το πιο εύκολο είναι μέσα από τις δυσκολίες της ζωής να γίνουμε αρνητικοί, κακοί και μίζεροι. Η ευγένεια, η καλοσύνη και η αγάπη είναι ο δύσκολος δρόμος, θα πρέπει να πολεμήσετε, να πληγωθείτε και να βγείτε δυνατότεροι.

Η επιλογή είναι δική σας….

Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης  Ξηντάρας, Ράνια  Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Αναμφισβήτητα, εμείς οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, τα νοιάζομαστε, τα φροντίζουμε, τους προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να τα βλέπουμε ευτυχισμένα. Καθημερινό μέλημα μας, είναι να μην στερηθούν τα παιδιά μας τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην στενοχωρηθούν. Μόνο η ευτυχία τους!

Ωστόσο, συχνά σε αυτή την καθημερινή μας προσπάθεια να προλάβουμε κάθε τους επιθυμία, κάθε τους αγωνία γεμίζουμε με ανησυχίες, άγχος και προβληματισμούς.  Αρχίζουμε να πιστεύουμε  πως μάλλον δεν ανταποκρινόμαστε επαρκώς στο ρόλο του γονέα, έχουμε αμφιβολίες για τον εαυτό μας και για το αν πράττουμε τα δέοντα. Έχουμε συνεχώς την ενοχή πως δε θα τα καταφέρουμε και πολλές φορές απογοητευόμαστε…

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί και έχουμε πει: «Μα πως το έκανα αυτό, σίγουρα θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα!», «Λάθος η απόφαση μου, έπρεπε να το είχα σκεφτεί πιο συνετά!», «Έπρεπε να τον κάνω καλύτερο μαθητή», «Έπρεπε να το κάνω καλύτερο άνθρωπο».

Όλο σκέψεις, αμφιβολίες  και κατηγορώ για τα  ‘’πρέπει’’… Ας ηρεμήσουμε και ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα … Ας είμαστε ρεαλιστές και ας αποδεχτούμε και ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας όπως είναι και ας μην έχουμε αβάσιμες προσδοκίες. Η αλήθεια είναι μία… Όλοι οι γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε το μυαλό μας με ενοχές. Θα μας βοηθήσει αν δεχτούμε αυτό που είμαστε πραγματικά, αν συνεχίζουμε κάνουμε αυτό που μπορούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Δεν υπάρχει λόγος, να εξαντλούμε το μυαλό μας και το σώμα για να πετύχουμε ουτοπικά σχέδια.

Πιθανόν όταν χαλαρώσουμε και δούμε τις καταστάσεις κάτω από πιο ήρεμη οπτική γωνία, τότε να κατανοήσουμε πως  τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα και πως οι αγωνίες μας δεν είναι και τόσο σοβαρές. Δεν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια μέσα στο άγχος, και ας απολαύσουμε το ρόλο του γονέα και τη χαρά των παιδιών μας!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Συναισθήματα είναι όλα αυτά που νοιώθουμε είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Από τα πιο συνήθη συναισθήματα είναι  η ευτυχία, η δυστυχία, η χαρά, η στενοχώρια, η θλίψη, η ευχαρίστηση, ο θυμός, η αγάπη, το μίσος κ.ά.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε το να νιώθουμε είναι δεδομένο, αναπόφευκτο και στο τέλος φυσιολογικό. Το ζητούμενο είναι κάθε φορά που έχω ένα συναίσθημα να μπορώ να το αναγνωρίζω, να το κατανοώ, να το διαχειρίζομαι και εντέλει να το αποδέχομαι.

Συνήθως, δεν τηρούμε όλη την προηγούμενη σειρά, με αποτέλεσμα να μπλοκάρουμε την αποδοχή των συναισθημάτων μας. Μπορεί να αναγνωρίσουμε επιφανειακά κάποιο αρνητικό συναίσθημα αλλά να μην το διαχειριστούμε επαρκώς. Επόμενο είναι να εγκλωβιστεί μέσα μας, να μην το βγάζουμε και να οδηγηθούμε σε δυσάρεστα συναισθήματα.

Όπως επίσης, και με τα ευχάριστα συναισθήματα… Μερικές φορές δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε, πώς να εξωτερικεύσουμε τη χαρά μας. Το εγκλωβίζουμε και αυτό μέσα μας… Όλα μέσα και στο τέλος «πνιγόμαστε» σε μια κουταλιά απλών, καθημερινών συναισθημάτων!

Και μπλοκάρουμε…

Δεν είναι ότι δεν νοιώθουμε, αλλά έχουμε μπλοκάρει τα συναισθήματά μας. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ εύκολο να δώσω μία συμβουλή  «Εκφράσου», «Μην τα κρατάς μέσα σου», «Ανοίξου». «Απελευθερώσου» στο μπλοκάρισμα σου.

Η αλλαγή, όμως, για να γίνει πρέπει να το θέλεις και να προσπαθήσεις πολύ!

Η επιλογή είναι δική σου!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353