Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Ένα επιστημονικό πείραμα που προέκυψε κάπως τυχαία ήρθε πριν από μερικές δεκαετίες να μας αποδείξει το προφανές: Τη δύναμη της γονεϊκής φιγούρας! Την πολύ μεγάλη σημασία του γονεϊκού προτύπου. Το “αποτύπωμα” του οποίου, από τις πρώτες στιγμές της ζωής μας, καθορίζει το μέλλον μας. Στο πείραμα συμβαίνει το εξής: Τα νεογέννητα παπάκια βρέθηκαν αμέσως μετά τη γέννηση τους μπροστά στον επιστήμονα κι όχι στο φυσικό τους γονέα (τη μαμά πάπια…). Απουσία του δευτέρου άρχισαν να ακολουθούν τον πρώτο καθώς αυτός άρχισε να περπατάει εμπρός τους!

Δυνητικά ήταν σε θέση να τον ακολουθούν μία ζωή…

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις υιοθεσίες: Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τους θετούς τους γονείς, τους αποδέχονται στον ρόλο των αντίστοιχων βιολογικών, τους ακολουθούν και μεγαλώνουν μαζί τους για μια ζωή. Γιατί; Γιατί έχουμε ενστικτωδώς την ανάγκη να ανήκουμε κάπου, να ακολουθήσουμε ένα πρότυπο, να συνταχθούμε με κάποιον που έχει δύναμη και ισχύ.

Το ένστικτο της επιβίωσης μας οδηγεί στο κατόπι εκείνου που θα σταθεί δίπλα μας, που γίνεται σημαντικός, τον αντιγράφουμε και μέσα από αυτόν μαθαίνουμε την ζωή. Μέσα από τη διαδικασία της μάθησης, αποκτούμε τις δεξιότητες για να επιβιώσουμε και να ενταχθούμε στην κοινωνία. Και οι πρωτεργάτες μας σ’ αυτή τη διαδικασία είναι πάνω από όλους οι Γονείς!

Γονέας: o σημαντικότερος ρόλος ίσως στην παράσταση της διαβίωσης, στο έργο της διανόησης, ο πρώτος αγωνιστής που θα αναδείξει τους νέους πρωταγωνιστές…

Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους, μαθαίνουν ότι βιώνουν, μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν με τα μάτια τους και ακούνε με τα αυτιά τους, όχι με θεωρίες, ούτε με λόγια αλλά με πράξεις, με έργα. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν συνείδηση της αξίας και της σημασίας του ρόλου τους. Να μην ξεχνάμε τον αντίκτυπο των πράξεων μας, των λόγων μας, της παραμικρής μας κίνησης. Λέμε συχνά ότι “τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρια, ρουφούν το κάθε τι που αντιλαμβάνονται”. Πόσο αλήθεια είναι! Πόσο μεγάλη ευθύνη προσδίδει στο ρόλο του γονέα, αλλά και πόση ευχαρίστηση να είναι κανείς ευλογημένος με ένα τέτοιο χάρισμα!

Τι καμάρι που νοιώθουμε όταν τα καταφέρνουμε, όταν ακούσουμε μία καλή κουβέντα για τα παιδιά μας και τι πίκρα αν συμβεί έστω και σε μικρή κλίμακα το αντίθετο…

 Η αξία του να είσαι γονιός είναι ανεκτίμητη, μία μοναδική εμπειρία που μας ωριμάζει και δύναται να μας κάνει πολύ, πολύ, πολύ καλύτερους ανθρώπους…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Η εφηβεία είναι μία περίοδος που οι νέοι διέπονται από πολλές ανησυχίες και άγχη. Μία από αυτές είναι και το θέμα της εξωτερικής εμφάνισης. Τους απασχολεί πάρα πολύ πως νιώθουν οι ίδιοι με αυτή και πως φαίνονται στους τρίτους. Μάλιστα, αρκετές φορές συμβαίνει να έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα από αυτή που ισχύει στην πραγματικότητα. Αυτό έχει να κάνει με την αυτοεκτίμησή που έχουν, δηλαδή ποια είναι τα πρότυπα τους και ποια κριτήρια έχουν υιοθετήσει μεγαλώνοντας.

Όμως, σημασία έχει πώς αισθάνονται οι ίδιοι αντικρίζοντας το είδωλο τους στον καθρέφτη. Πρέπει να παρατηρήσουν αν η αίσθηση που έχουν για τον εαυτό τους ταιριάζει με τα λεγόμενα των περίγυρο τους. Αν παρατηρήσουν πως είναι διαφορετικά, τότε θα πρέπει να εξετάσουν αν  οι προσδοκίες τους είναι ρεαλιστικές για την εξωτερική τους εμφάνιση. Σε αυτή την ηλικία επηρεάζονται με τα πρότυπα που προβάλλονται σε ΜΜΕ και σε social media, που συνήθως είναι φωτογραφίες καλαίσθητες αλλά επεξεργασμένες στην τελειότερη εικόνα. Πολύ συχνά θα υποστηρίξει ένα όμορφο αγόρι «Η μύτη μου είναι χάλια… ντρέπομαι πολύ για αυτή. Μακάρι να είχα τη μύτη του Τάδε μοντέλου» ή ένα αδύνατο κορίτσι θα πει «Θεέ μου, πως πάχυνα έτσι. Μακάρι να ήμουν σαν την Τάδε ηθοποιό».

Προσοχή σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ο κίνδυνος να παγιδευτούν σε έναν τρόπο ζωής         που μπορεί να θέσουν την ζωής τους σε καταστάσεις καταστροφικές τόσο για την υγεία τους όσο και για την ψυχολογία τους. Για παράδειγμα, αν τους δημιουργηθεί η εμμονή πως στερούνται ομορφιάς, η διάθεση τους θα είναι μόνιμα κακή, ανασφαλής και εσωστρεφής. Αν τους δημιουργηθεί η εμμονή του πάχους θα οδηγηθούν σε εξαντλητικές δίαιτες. Όλα αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα, να μην τους απομένει ενέργεια για να απολαύσουν στιγμές και δραστηριότητες που έχουν ανάγκη τη δεδομένη χρονική περίοδο της ζωής σου, όπως οι φιλίες και τα φλερτ.

Τέλος, δεν είναι κακό να μιλήσουν για τις όποιες ανασφάλειες τους ή προβληματισμούς έχουν για την εμφάνιση τους με τους γονείς τους ή με τους φίλους τους και γιατί όχι αν χρειάζεται να λάβουν ιατρική και ψυχολογική βοήθεια. Πριν όμως φτάσουν σε αυτό το σημείο, ας σκεφτούν ότι όσο περισσότερο αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι εξωτερικά, καταβάλλοντας παράλληλα την κάθε δυνατή προσπάθεια για μια υγιεινή ζωή (δηλαδή σωστή διατροφή και άθληση) τόσο περισσότερο θα εκπέμπουν αυτοπεποίθηση και ομορφιά στους γύρω τους.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)  

Συχνά διαβάζουμε άρθρα και έρευνες σχετικά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των παιδιών. Με ποιον τρόπο θα τα κάνουμε ευτυχισμένα, πώς να χειριστούμε μία κατάσταση, τι τα κάνει να νιώθουν πλήρη και χαρούμενα. Και καλά κάνουμε… αφού είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και χρειάζονται την προσοχή, το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας.

Εμείς όμως;

Εμείς οι γονείς έχουμε ανάγκες;

Δικαιούμαστε να έχουμε;

Σίγουρα έχουμε! Και σίγουρα δικαιούμαστε!

1. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ανάγκη και φροντίδα.
2. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ελεύθερο χρόνο.
3. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ξεκούραση.
4. Αρέσουν και σε εμάς τα γλυκά, οι τούρτες και τα παγωτά.
5. Αρέσουν και σε εμάς τα παιχνίδια, η τηλεόραση, ο υπολογιστής και ο κινηματογράφος.
6. Μας αρέσουν οι βόλτες, πάσης φύσεως.
7. Έχουμε κι εμείς φίλους, που θέλουμε να τους συναντάμε, να κάνουμε μαζί τους πράγματα.
8. Μας αρέσει η θάλασσα, το κολύμπι, το βουνό, η κατασκήνωση, το περπάτημα, το τρέξιμο, το ποδήλατο…
9. Θέλουμε κι εμείς τους γονείς μας (αν τους έχουμε) και μας λείπουν (αν δεν τους έχουμε)
10. Θέλουμε κι εμείς να ακούμε τα μπράβο μας… και γιατί όχι να μας κανακέψουν!

Η αλήθεια είναι πως όσες είναι οι ανάγκες, οι επιθυμίες και τα δικαιώματα των παιδιών, τόσες είναι και των γονιών. Όμως, τα παιδιά έχουν τον πρώτο λόγο – τους ανήκει, τους αξίζει και εμείς τους τον παραχωρούμε: εξάλλου είναι τόσο ωραίο να είσαι γονιός… και για αυτό με χαρά θα μοιραστούμε μαζί τους τη σοκολάτα μας!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)    

Κάθε χωρισμός (σε περίπτωση γάμου το διαζύγιο) είναι δύσκολος και επώδυνος, όταν υπάρχει και παιδί είναι μία επιπλέον δυσκολία. Η δυσκολία έγκειται στο πώς να διαχειριστούν οι γονείς το παιδί. Είναι μία άβολη κατάσταση. Πρέπει να το ενημερώσουν; Να του μιλήσουν μαζί ή χωριστά ο καθένας; Μήπως να προσποιούνται το ζευγάρι; Οι ερωτήσεις , οι σκέψεις πολλές και η αγωνία μεγάλη. Ουσιαστικά, οι γονείς θέλουν το παιδί να μην πληγωθεί και να γίνει η όλη  διαδικασία του χωρισμού όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανένα διαζύγιο που να έληξε εύκολα και ευχάριστα… η διαδικασία του είναι επώδυνη καθώς σηματοδοτεί ένα τέλος. Το παιδί δε το προστατεύουμε αποκρύπτοντας του την αλήθεια. Δυστυχώς αναπόφευκτα θα στεναχωρηθεί, θα πονέσει, θα χρειαστεί το χρόνο του για να δεχτεί την νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος για να μεταφερθεί η συνθήκη του διαζυγίου και να μην πληγωθεί το παιδί… και αυτό πρέπει οι γονείς να το πάρουν ως δεδομένο. Κατά συνέπεια η προσπάθεια τους, πρέπει να βασιστεί στην ειλικρίνεια, να μιλήσουν με ηρεμία και εστιάζοντας στην ουσία. Συγκεκριμένα:

• Καλό είναι η συζήτηση μεταξύ γονιών και παιδί να γίνει όταν το ζευγάρι έχει πάρει τις οριστικές του αποφάσεις. Τι εννοώ; Να μην γίνει, όταν το ζευγάρι δεν είναι σίγουρο για το διαζύγιο τους και υποβάλλουν το παιδί σε ένα κλίμα ανασφάλειας. Ούτε όμως και αρκετά αργότερα και παραμένει το παιδί σε ένα χώρο αμφιβολίας και μη ειλικρίνειας.
• Καλό είναι η συζήτηση να γίνει και με τους δυο γονείς παρόντες. Η εικόνα που σχηματίζεται στο παιδί είναι πως μπορεί ως ζευγάρι να χωρίζουμε αλλά ως γονείς παραμένουμε μαζί, ενωμένοι.
• Καλό είναι στη συζήτηση οι γονείς να μην κατηγορούν ο ένας στον άλλον, να μην επικρίνουν, να μην τσακωθούν μπροστά στο παιδί. Αντιθέτως, η συζήτηση να παραμείνει στη σχέση τους με το παιδί και όχι στη αναμεταξύ τους.
• Καλό είναι να τονίζουμε στη συζήτηση μαζί τους πως το παιδί δεν ευθύνεται για κανένα λόγο για την απόφαση τους. Τα παιδιά νιώθουν ενοχικά και είναι ωφέλιμο να του ξεκαθαριστεί και να ελαφρυνθεί από αυτό το βάρος.
• Προσοχή! Η συζήτηση γίνεται για να ενημερωθεί το παιδί για την απόφαση των γονιών του, το διαζύγιο και όχι για να μας πει την γνώμη του. Επιτρέπουμε στα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Τα παιδιά θα θυμώσουν, θα στεναχωρηθούν, θα θελήσουν τον χρόνο τους για να μπορέσουν να μεταβολίσουν το συναισθηματικό τους φορτίο…

Μόνο με ειλικρίνεια, αμεσότητα, ηρεμία και υπομονή μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα δύσκολο και λεπτό όπως αυτό ενός διαζυγίου.

—————————————————————————————————

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)    

Ναρκωτικά: Ουσίες που επιδρούν στον εγκέφαλο και προκαλούν εθισμό… Και οι συνέπειες; Μεγάλες! Σήμερα που μεγαλώνουμε τα παιδί μας, τα πολύτιμα μας, μας πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να μπλέξουν… Άλλωστε γιατί να συμβεί σε εμάς; Καλύτερα να μην παίζουμε με τις πιθανότητες.

Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν στην πραγματική της διάσταση τι σημαίνει η λέξη »ναρκωτικό», ούτε την χρήση και τις παρενέργειες τους. Όμως εμείς (οφείλουμε να) γνωρίζουμε, διότι εμείς είμαστε οι καθοδηγητές και τα πρόσωπα με την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στα παιδιά μας.

Ως εκ τούτου η καλύτερη και η πιο αποτελεσματική πρόληψη είναι η ουσιαστική συζήτηση. Μέσα από την συζήτηση το παιδί μπορεί να αναπτύξει τις σωστές ικανότητες για την λήψη αποφάσεων και να αποκτήσει πραγματικές αξίες στην ζωή μέσα από τα πιστεύω σας.

Παρακάτω είναι 7 τρόποι για να αποφύγετε τον κίνδυνο μέσα από την συζήτηση σας.

1. Συμμετέχετε ουσιαστικά στην ζωή του παιδιού σας. Μέσα από την ρουτίνα που ζείτε, βρείτε ένα πρόγραμμα για να περνάτε χρόνο μαζί τους. Δείξτε προσοχή στα ενδιαφέροντα τους και καθιερώστε καθημερινές δραστηριότητες μαζί του, είναι το πιο σημαντικό.
2. Προσπαθήστε να είστε »ανοιχτοί». Δηλαδή συζητήστε μαζί του σοβαρά, δώστε του να καταλάβει ότι μπορεί να σας εμπιστευτεί τις απορίες του και είστε διαθέσιμοι να απαντήσετε και σε αυτές. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σας για τυχόν προβληματισμούς. Φυσικά μην δείξετε πανικό, είναι σημαντικό να δείχνετε λογικοί και ψύχραιμοι.
3. Επιλέξτε το σωστό «timing”. Θα πρέπει να επιλέξετε το σωστό τρόπο και χρόνο για να συζητήσετε αυτό το θέμα με το παιδί σας. Αρπάξτε την ευκαιρία κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, όπως όταν μιλάτε για κάποιον φίλο του ή περνάτε χρόνο όλοι μαζί στο τραπέζι.
4. Μάθετε στο παιδί σας να λέει «ΟΧΙ». Είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για το «φλέγον θέμα» αλλά και για όλες τι πτυχές της ζωής του να μάθει να λέει όταν χρειάζεται «όχι» μιας και οι έφηβοι περιβάλλονται από ανασφάλεια , πρέπει να μάθει να υποστηρίζει τις απόψεις του με αυτοπεποίθηση, και αυτό ξεκινάει από εμάς. Όταν μας εκφράζουν τις απόψεις τους πρέπει να ακούμε προσεκτικά και όχι να κατακρίνουμε αυτά που λένε. Έτσι θα τους είναι πιο εύκολο στο μέλλον να αποστασιοποιούνται από τους πειρασμούς στις παρέες.
5. Αποφεύγετε τις διαφωνίες. Είναι σημαντικό να ακούτε τις απόψεις τους χωρίς να το ανακρίνεται και να δημιουργείτε εντάσεις. Η συζήτηση έτσι θα οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις και τσακωμό. Στηρίζετε την άποψη του μαζί με την δική σας…
6. «Όρια». Μέσα σε ένα σπίτι υπάρχουν βασικοί κανόνες που πρέπει να ακολουθούν όλοι. Αφού οι κανόνες τεθούν δώστε τους κίνητρο να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Για παράδειγμα βρείτε τρόπους για το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά αν βρεθούν σε τέτοιες καταστάσεις και εξηγήστε ότι παρ’όλα αυτά πως είστε διαθέσιμοι να τα βοηθήσετε οποιαδήποτε στιγμή και είναι καλύτερο να απαλλαχθούν από την πιθανότητα να εκτεθούν σε προβλήματα που έχουν θέμα τα ναρκωτικά.
7. Καθησυχάστε τα και τονίστε του τα θετικά. Δώστε προσοχή και αγάπη στο παιδί σας. Τα παιδία με χαμηλή αυτοεκτίμηση έχουν περισσότερες πιθανότητες να μπουν στον πειρασμό. Τονίστε του πόσο το αγαπάτε και να το αποδοκιμάζετε όταν του αξίζει. Δώστε περισσότερη βάση στα θετικά χαρακτηριστικά του και κάντε το να νοιώθει όμορφα με τον εαυτό του και να τον σέβεται.

Μην διστάζετε να ανοίγετε αυτά τα καυτά θέματα με τα παιδιά σας – όσο πιο πολύ το προσπαθήσετε τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχετε… Και μην ξεχνάτε: κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εμείς, ούτε και τα παιδιά μας, όλοι δικαιούμαστε να κάνουμε λάθη, αρκεί να μπορούμε να τα επανορθώσουμε!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

 Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

 Οι γονείς είμαστε οι σημαντικοί άλλοι για τα παιδιά μας από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωσή τους. Μαζί μας ζουν και μεγαλώνουν, μαζί μας αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους, την ταυτότητά τους και τα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Χωρίς να το επιδιώκουμε λοιπόν αποτελούμε τα πρωταρχικά πρότυπά τους. Μας παρατηρούν  και πολλές φορές μας «αντιγράφουν», μας μιμούνται γι’ αυτό η συμπεριφορά μας πρέπει να είναι άρτια και συνετή για να τους δώσουμε το σωστό παράδειγμα. Αποτελούμε τον ήρωα τους, το στήριγμά τους (ειδικότερα στην παιδική ηλικία), έτσι οφείλουμε να μην τα απογοητεύσουμε.

Αναπόφευκτα, διδάσκονται από εμάς και επηρεάζονται από τις σκέψεις, τις αξίες και τα πιστεύω μας. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να «χτίσουν» μία υγιή, δυναμική, αποδεκτή και ώριμη προσωπικότητα; Πώς θα γίνουν ώριμοι ενήλικες, ικανοί να αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις και δυσκολίες της ζωής; Αν οπλιστούμε με υπομονή και δώσουμε το θετικό παράδειγμα στα παιδιά μας.

Τα παιδιά, όπως είναι φυσικό, έχουν την τάση να μιμούνται… Παραδείγματος χάρη, αν μας βλέπουν να καπνίζουμε και να καταναλώνουμε αλκοόλ, υπάρχουν πιθανότητες να αρχίσουν να καπνίζουν και να πίνουν. Αν βρίζουμε συχνά, υπάρχει πιθανότητα να εντάξουν στο λεξιλόγιό τους άσχημες λέξεις. Αν για ότι κακό μας συμβαίνει ξεσπάμε βίαια, ίσως μιμηθούν αυτή τη συμπεριφορά και αρχίσουν να γίνονται βίαια. Η οποιαδήποτε αντίδρασή μας ή συμπεριφορά έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά μας. Η προσωπικότητά τους είναι τόσο εύπλαστη που εύκολα μπορούμε να την επηρεάσουμε, να την τροποποιήσουμε … Το θέμα είναι όμως να το κάνουμε με σωστό τρόπο και οι νουθεσίες μας να είναι ορθές!

Πάντοτε θα αποτελούμε πρότυπα για τα παιδιά μας, εμείς είμαστε που τους δίνουμε τις ηθικές αξίες (ή και τις ανήθικές). Όταν προσπαθούμε να οικοδομήσουμε την προσωπικότητα του παιδιού μας, θα πρέπει να καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια για να αποτελέσουμε μόνο θετικά πρότυπα. Τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρι, ότι τροφή τους δώσουμε αυτή απορροφούν. Προσοχή λοιπόν στον τρόπο που δρούμε… Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι ευαίσθητα και δεν είναι και τόσο δύσκολο να πληγωθεί η προσωπικότητά του.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στην Αθήνα, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει η ψυχολόγος- Οικογενειακή σύμβουλος Αγλαΐα Κρητικού, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Συχνά, παρατηρούμε ότι όταν αγαπάμε κάτι ή κάποιον θέλουμε να του αφιερώσουμε χρόνο, να τον φροντίσουμε, να τον θαυμάζουμε, να τον χαιρόμαστε με κάθε τρόπο. Εδώ μας ενδιαφέρει η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, η οποία με την έννοια που θα δώσουμε δεν είναι δεδομένη.

Αγάπη δεν είναι παροχές χωρίς όρια, ανοχή ή ικανοποίηση μόνο των αναγκών του παιδιού. Αγάπη είναι να μοιραζόμαστε πολύτιμο κι ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας και έχοντας την ευκαιρία έτσι να παρατηρήσουμε συμπεριφορές, ενδεχομένως και δυσλειτουργικές, να θαυμάσουμε ικανότητες και τέλος να τα εκτιμήσουμε.

Τα παιδιά που γνωρίζουν ότι οι γονείς τους τα εκτιμούν έχουν το μεγαλύτερο δώρο από αυτούς για τη ζωή τους. Γιατί έτσι νιώθουν ότι «αξίζουν», απαραίτητη προϋπόθεση για κοινωνικοποίηση (όταν μιλάμε για μικρά παιδιά), ομαλή ενηλικίωση (όταν μιλάμε για εφήβους) και εντέλει ψυχική υγεία.

«Αξίζω» λοιπόν σημαίνει:

1). Εκτιμώ τον εαυτό μου.

2). Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου.

3). Εκτιμώ και προσέχω τους άλλους.

4). Εκτιμώ τη ζωή και αξιοποιώ τον πολύτιμο χρόνο που μας έχει δοθεί.

Η αληθινή φροντίδα των γονιών προς τα παιδιά, η εκτίμηση, το ασφαλές πλαίσιο (σαφή και σταθερά όρια χωρίς το φόβο της εγκατάλειψης), συνιστούν την ΑΓΑΠΗ που χρειάζονται τα παιδιά για να μεγαλώσουν και να γίνουν ψυχικά υγιή άτομα στην κοινωνία.

Η «Επαφή» είναι ένα σύγχρονο κέντρο συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης εφήβων, ενηλίκων και ζευγαριών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον Γιάννη  Ξηντάρα Ψυχολόγο-Παιδοψυχολόγο στην Αγία Παρασκευή.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Αναμφισβήτητα, εμείς οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, τα νοιάζομαστε, τα φροντίζουμε, τους προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να τα βλέπουμε ευτυχισμένα. Καθημερινό μέλημα μας, είναι να μην στερηθούν τα παιδιά μας τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην στενοχωρηθούν. Μόνο η ευτυχία τους!

Ωστόσο, συχνά σε αυτή την καθημερινή μας προσπάθεια να προλάβουμε κάθε τους επιθυμία, κάθε τους αγωνία γεμίζουμε με ανησυχίες, άγχος και προβληματισμούς.  Αρχίζουμε να πιστεύουμε  πως μάλλον δεν ανταποκρινόμαστε επαρκώς στο ρόλο του γονέα, έχουμε αμφιβολίες για τον εαυτό μας και για το αν πράττουμε τα δέοντα. Έχουμε συνεχώς την ενοχή πως δε θα τα καταφέρουμε και πολλές φορές απογοητευόμαστε…

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί και έχουμε πει: «Μα πως το έκανα αυτό, σίγουρα θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα!», «Λάθος η απόφαση μου, έπρεπε να το είχα σκεφτεί πιο συνετά!», «Έπρεπε να τον κάνω καλύτερο μαθητή», «Έπρεπε να το κάνω καλύτερο άνθρωπο».

Όλο σκέψεις, αμφιβολίες  και κατηγορώ για τα  ‘’πρέπει’’… Ας ηρεμήσουμε και ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα … Ας είμαστε ρεαλιστές και ας αποδεχτούμε και ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας όπως είναι και ας μην έχουμε αβάσιμες προσδοκίες. Η αλήθεια είναι μία… Όλοι οι γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε το μυαλό μας με ενοχές. Θα μας βοηθήσει αν δεχτούμε αυτό που είμαστε πραγματικά, αν συνεχίζουμε κάνουμε αυτό που μπορούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Δεν υπάρχει λόγος, να εξαντλούμε το μυαλό μας και το σώμα για να πετύχουμε ουτοπικά σχέδια.

Πιθανόν όταν χαλαρώσουμε και δούμε τις καταστάσεις κάτω από πιο ήρεμη οπτική γωνία, τότε να κατανοήσουμε πως  τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα και πως οι αγωνίες μας δεν είναι και τόσο σοβαρές. Δεν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια μέσα στο άγχος, και ας απολαύσουμε το ρόλο του γονέα και τη χαρά των παιδιών μας!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353