Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά.

Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.

Στα Αγγλικά η αντίστοιχη σχετική φράση είναι “forgive and forget” και σημαίνει ότι δίνω κάτι (for-give) και παίρνω επίσης κάτι με αυτό το δόσιμο (for-get). Tι δίνουμε και τι παίρνουμε σε αυτή τη δοσοληψία, λοιπόν; Δίνουμε κατανόηση και παίρνουμε ειρήνη του νου, την ησυχία μας. Στην ουσία, αν το καλοσκεφτούμε όταν συγχωρούμε, ωφελούμε τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα. Τον ελευθερώνουμε. Είμαστε έτοιμοι για νέα πετάγματα, με άδειο το ρεζερβουάρ από εντυπώσεις, κακίες, πικρίες. Κι αν επιζητάμε δικαιοσύνη, ας μη γελιόμαστε, η ίδια η ζωή φέρνει ξανά και ξανά σε εμάς ό,τι χρειάζεται να πάρουμε, μέχρι να μάθουμε, μέχρι να περάσουμε το μάθημα. Ίσως θα έχετε ακούσει τη φράση: «Πάνω από την αρχή της δικαιοσύνης βρίσκεται η αρχή της φιλευσπλαχνίας».

Οπότε ας έχουμε στο νου και την καρδιά μας, ότι το πρώτο βήμα προς την ηρεμία του νου είναι το πιο δύσκολο, κι αυτό είναι η συγχώρεση.

Είναι μια γενναία πράξη να αφήσουμε πίσω μας, απαλά, σαν τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν αβίαστα και φυσικά προς το έδαφος, ό,τι θεωρούμε ότι μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας τσαλαπάτησε.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό… είναι η συγχώρεση του εαυτού μας. Κι αυτό προϋποθέτει την ειλικρίνεια να δούμε σε πρώτο στάδιο τι κάναμε «λάθος», τι δεν ήταν λειτουργικό και ευγενικό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφού το αναγνωρίσουμε αυτό, ας μας κοιτάξουμε με συμπόνια. Εξάλλου αν εμείς οι ίδιοι πράττουμε τόσα λάθη από μόνοι μας, στον εαυτό μας ή στους άλλους, με τι καρδιά μπορούμε άκαμπτα και αυστηρά να κρίνουμε και ίσως να «καταδικάσουμε» αυτούς που μας στενοχώρησαν και μας πόνεσαν;

Λοιπόν, ας δίνουμε κατανόηση κι ας παίρνουμε ηρεμία. Ας το βάλουμε αυτή την αρχή στη ζωή μας. Χρειάζεται εξάσκηση και μια μεγάλη καρδιά!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Ένα άρθρο αφιερωμένο κυρίως στους άνδρες. Και για ποιο λόγο; Επειδή πρόκειται να αναπτύξουμε το θέμα της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και έχει παρατηρηθεί πως οι άνδρες δυσκολεύονται ιδιαίτερα να εκφραστούν σε αυτό τον τομέα.

Δυσκολεύονται να πουν με λόγια όσα νιώθουν, και κυρίως τα συναισθήματα που εκδηλώνουν αγάπη, νοιάξιμο αλλά και φοβία, ανησυχία… Ίσως να είναι ένα κακέκτυπο των παιδικών μας χρόνων που ως παιδιά μας έλεγαν «Τα αγοράκια δεν κλαίνε» ή « Έλα μωρέ που πονάς, τα αγόρια δεν πονάνε» ή «Τα αγόρια όλα τα μπορούν». Με τα χρόνια δημιουργήθηκε η προκατάληψη πως οι άντρες δεν είναι ωφέλιμο να κλαίνε ή να πονάνε ή να αγχώνονται και να μην ικανοί να κάνουν κάτι γιατί θα θεωρηθούν είτε αδύναμοι είτε ανάξιοι.

Είναι πολύ σημαντικό για τον εαυτό μας καταρχήν και για τους άλλους έπειτα να είμαστε και να παραμένουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας. Να έχουμε συνείδηση  του τι νιώθουμε κάθε στιγμή, τι αισθανόμαστε για τον έναν ή για τον άλλον. Είναι καλό να κατανοούμε πως νιώθουμε και όταν θέλουμε να δείξουμε στον άλλον πως τον αγαπάμε να το εκφράσουμε, αν είμαστε απογοητευμένοι να το λέμε. Όλα  τα συναισθήματα μας αξίζουν να τα νιώθουμε… κανένα από αυτά δεν είναι ντροπή ή αδυναμία… Τα νιώθουμε γιατί υπάρχουν, γιατί κάτι, κάποιος, τα δημιούργησε, και εμείς καλό θα ήταν να μπορούμε να τα φιλτράρουμε και να τα εκδηλώνουμε.

Στη ζωή μας έχουμε και τις χαρές και τις λύπες… είναι ωραίο να τις μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους και να κλαίμε ή να γελάμε ανάλογα με την περίσταση. Μας καταλαβαίνουν και οι άλλοι πιο εύκολα, καθώς συναισθάνονται μαζί μας.

Μπορεί το άρθρο να αφιερώνεται στους άντρες που συγκρατούν τα συναισθήματα, αλλά δεν σημαίνει πως δεν αφορά και τις γυναίκες. Το μήνυμα είναι κοινό για όλους. Η αξία και η σημασία της έκφραση των συναισθημάτων είναι πολύ σημαντική. Οφείλεις να ξέρεις τί είναι η αγάπη, τι είναι ο φόβος, τι είναι η χαρά, τι είναι ο πόνος. Για να ολοκληρωθείς, να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να έχεις ενσυναίσθηση θα πρέπει εκτός από την λογική και την διανόηση.. να γνωρίσεις και τον θαυμαστό κόσμο των συναισθημάτων. Κατανοώντας τον εαυτό μας, θα είναι πιο εύκολο για εμάς να κατανοήσουμε και τους άλλους.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει η ψυχολόγος- Οικογενειακή σύμβουλος Αγλαΐα Κρητικού, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Ο έφηβος κατά την διάρκεια της εφηβείας έχει στόχο να δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα. Αν αυτό, για οποιοδήποτε λόγο, δεν γίνει τότε το παρακάτω που είναι η επιλογή σπουδών, επαγγέλματος, η συναισθηματική δέσμευση με ένα άλλο άτομο κλπ γίνεται δύσκολη υπόθεση.

Προκειμένου λοιπόν ο έφηβος να βοηθηθεί αποτελεσματικά σε αυτή τη διαδικασία χρειάζεται την παρέα των συνομηλίκων. Μέσα από αυτή θα αμφισβητήσει με όλους τους τρόπους την οικογένεια του (χωρίς ποτέ να πάψει να την αγαπά- απλά θα αλλάξει ο τρόπος) και θα στραφεί στον έξω κόσμο. Στο δικό του διαφορετικό κοινωνικό σύνολο, όπου θα ενταχθεί και θα αισθάνεται ότι ανήκει, με άλλους κανόνες και άλλους νόμους θα βρει τον καινούργιο ενήλικο «εαυτό» του.

Έτσι κάπως μέσα από τη παραπάνω διαδικασία, γεννιούνται οι καινούργιες ιδεολογίες, η καινούργια γλώσσα, οι νέοι τρόποι συμπεριφοράς. Θα μας ανησυχούσε πολύ αν ένας έφηβος δεν έχει «παρέα», «παρεάκι», «φίλους συνομηλίκων» . Επίσης, θα ήταν καλό να διαλέγει καλές «παρέες».

Η επιλογή των φίλων, η αφοσίωση και η δέσμευση χωρίς να καταντά εξάρτηση, δηλώνει την ικανότητα του εφήβου να δεσμευτεί σε ένα στόχο, σε ένα όνειρο, στη μελλοντική δική του οικογένεια.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν, εμείς οι γονείς τους εφήβους να γίνουν δυνατοί ενήλικες, ικανοί να ζήσουν τη δική τους ζωή έχοντας για οδηγό πάντα τη δική μας ζωή.

Η «Επαφή» είναι ένα σύγχρονο κέντρο συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης εφήβων, ενηλίκων και ζευγαριών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον Γιάννη Ξηντάρα Ψυχολόγο-Παιδοψυχολόγο στην Αθήνα.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Συχνά στη ζωή μας έχουμε να πάρουμε αποφάσεις είτε για απλά, καθημερινά θέματα είτε για πιο σοβαρά. Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμάς, κάποιος άλλος να πάρει το βάρος της απόφασης, για να νιώσουμε πιο «ελαφροί». Μας δημιουργούνται αισθήματα πίεσης και άγχους , όταν έχουμε να πάρουμε μία απόφαση λόγω του αποτελέσματός και των συνεπειών της, το οποίο μπορεί να αρέσει είτε σε εμάς είτε στους άλλους. Εκείνες τις στιγμές είναι που οι περισσότεροι, θέλουμε όσο τίποτα άλλο να μεταφέρουμε το βάρος της απόφασής μας σε κάποιον άλλον!

Θα έχετε προσέξει πως όταν είναι να πάρουμε μία απόφαση, «τρώμε» αρκετό από τον πολύτιμο μας χρόνο. Λέτε να υπάρχει κάποια λύση ώστε να μας διευκολύνει από το βάρος της απόφασης…;

Από την άλλη πλευρά, όταν έχουμε αποφασίσει να κινηθούμε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, αμφιβάλλουμε για την εγκυρότητα της απόφαση μας. «Έπραξα σωστά;», «Τι αντίκτυπο θα έχει μελλοντικά σε εμένα ή και τους γύρω μου;». Αγωνιούμε και νιώθουμε αβοήθητοι μπροστά σε τέτοιες στιγμές. Τέτοιες αποφάσεις συνήθως έχουν να κάνουν με την υγεία μας, τη σχέση μας, τη δουλειά μας, την οικογένεια μας, ή τις σχέσεις με τον περίγυρο μας .

Συνήθως το πρώτο άτομο που σκεφτόμαστε όταν παίρνουμε μία απόφαση είναι το δικό μας όφελος. Ταυτόχρονα όμως, την ίδια στιγμή σκεφτόμαστε, τι αντίκτυπο θα έχει για τους άλλους αυτές οι αποφάσεις; Θα τους στενοχωρήσουμε, θα τους δυσκολέψουμε, εντέλει μήπως θα τους πληγώσουμε;

Άλλη μία σκέψη είναι αν αυτή η απόφαση, θα μας κάνει καλό; Θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι; Ή είναι ένας τρόπος που θα δημιουργηθεί κάποιο κακό στον εαυτό μας. Για παράδειγμα, αποφασίζουμε να σταματήσουμε μία σχέση που ενώ είχαμε αισθήματα, δεν περνάγαμε καλά. Ή αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε γυμναστήριο που δεν μας αρέσει, αλλά θα μας βοηθήσει στην προσπάθεια της απώλειας των περιττών κιλών μας.

Επίσης, βοηθά αυτή η απόφαση στο να επιτύχουμε και να εφαρμόζουμε εκείνες τις αρχές που διέπουν και μας κάνουν πιο ολοκληρωμένους, ελεύθερους από τους περιορισμούς των νοητικών μας αναταραχών; Αυτή η απόφαση μας κάνει να νιώθουμε πιο ήρεμοι;

Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε πως στηρίζονται σε μια ώριμη από τις εμπειρίες κοινή λογική. Ωστόσο… γυρνώντας στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε πως μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε με την κοινή λογική. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ίσως χρειάζεται να αφεθούμε στα χέρια της ίδιας της ζωής, που έχει κι εκείνη τους δικούς της κανόνες και αρχές. Έχοντας κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μπορούμε να έχουμε μια σταθερότητα και ηρεμία στην καθημερινότητά μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη προκειμένου να μπορέσουμε να το λύσουμε.

Τα παιδιά αρνούνται την ευθύνη τους για τους καβγάδες στους οποίους εμπλέκονται. Τα αδέρφια, συνήθως, κατηγορούν το ένα το άλλο για το ποιος ήταν ο φταίχτης και ποιος ξεκίνησε πρώτος. Ακόμη πολλά παιδιά νιώθουν ότι φταίνε για την έλλειψη αγάπης από τους γονείς του ή το ότι μπορεί επειδή ζήτησαν κάτι, προξένησαν κάτι κακό στο μπαμπά ή τη μαμά.

Μετά από εμπειρία και ωριμότητα γινόμαστε ολοένα και πιο ικανοί να εκτιμήσουμε τις ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Για να μάθουν τα παιδιά να εκτιμούν σωστά πού έχουν την ευθύνη και πού όχι, θα πρέπει οι γονείς να αναλάβουν την ευθύνη της ανάπτυξης των παιδιών τους. Δηλαδή να μην ρίχνουν την ευθύνη στο σχολείο, στην κυβέρνηση, στο σύστημα και στους άλλους γενικότερα αλλά να γίνουν υπεύθυνοι γονείς προκειμένου να μεγαλώσουν υπεύθυνα παιδιά.

Έτσι, θα καταφέρνουν περισσότερο να λύνουν τα προβλήματα που αναλαμβάνουν, γιατί αναλαμβάνοντας την ευθύνη ή μερίδιο αυτής μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Διαφορετικά, μπορούμε μόνο να παρατηρούμε την αλλαγή που προξενούν οι άλλοι στα προβλήματα μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Πολλές φορές τα λάθη που κάνουμε σε μία σχέση, λάθη που μας πονάνε και μας κάνουνε να υποφέρουμε, δεν είναι και τόσο σπάνια ή ασυνήθιστα. Αντιθέτως είναι καθημερινές συμπεριφορές που συμβαίνουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που τις αναπαράγουμε και που τελικά έχουν ένα τοξικό αποτέλεσμα στις σχέσεις μας. Απλές καθημερινές συμπεριφορές και στάσεις ζωής που εύκολα θα συμβουλεύαμε έναν φίλο μας να τις αποφύγει, είναι συχνά τα ίδια λάθη που εμείς κάνουμε, επηρεάζοντας σοβαρά τη σταθερότητα της σχέσης μας με  τον σύντροφο μας.

1. Θεωρούμε τον άλλο/η (και την σχέση) δεδομένο/η.

Με την πάροδο του χρόνου ξεχνάμε τη σημαντικότητα του άλλου στη ζωή μας, κατά συνέπεια και να του το δείχνουμε. Με εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, τις χειρονομίες, τις κουβέντες, τα βλέμματα, που δίνουν φροντίδα και αγάπη σε μία σχέση. Αντιθέτως αφήνουμε τη ρουτίνα να διαβρώνει την ποιότητα της σχέσης, αφήνουμε κατά μέρος την προσοχή που χρειάζεται ο άλλος, παύουμε να φροντίζουμε ότι είναι για εμάς σημαντικό και πολύτιμο.

2. Δείχνουμε έλλειψη σεβασμού στο σύντροφο μας.

Με την πάροδο του χρόνου παραμερίζουμε τις απόψεις του άλλου. Αδιαφορούμε ή αγνοούμε τι εκείνος /η θέλει, τι πιστεύει, τι χρειάζεται. Κάποτε όλα αυτά έπαιζαν μεγάλο ρόλο για εμάς. Σιγά σιγά όμως ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε τις ανάγκες των συντρόφων μας, φτάσαμε σε σημείο να τις αγνοούμε και ίσως κάποιοι συνειδητοποιήσουν ότι το ίδιο συνέβη και για εκείνους από τους συντρόφους τους…

3. Αμφιβάλλουμε και αμφισβητούμε διαρκώς τη σχέση. Με την πάροδο του χρόνου, τα ζευγάρια που δεν επενδύουν συναισθηματικά στη σχέση τους, νιώθουν την αγάπη τους να αποδυναμώνεται, κατά συνέπεια και η σιγουριά τους γι’ αυτή. Νιώθουν ανασφάλεια και όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Οι επιλογές τους, τα συναισθήματα τους, οι αξίες τους… Η σχέση έτσι κλονίζεται συθέμελα, η εξέλιξη της παύει και αντιστρέφεται σε μια αρνητική πορεία που συνήθως επιφέρει ψυχική κόπωση, μιζέρια και σίγουρα όχι, ευχάριστα συναισθήματα…

Όπως είδαμε και στα 3 κεντρικά σημεία της τοξικότητας, ο κοινός παρανομαστής ήταν η πάροδος του χρόνου. Ο χρόνος φθείρει αλλά κι ο χρόνος ωριμάζει. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε το θετικό σενάριο, να μην χάνουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε προκειμένου να διατηρούμε την αρμονία στην σχέση μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα

«Μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος της επιτυχίας,
προσπάθησε να γίνεις ένας άνθρωπος της αξίας».

                                                                                       Αϊνστάιν

Μια ιστορία… για κάτι που συνέβη πολλά χρόνια πριν.

Μια ομάδα νέων αποφάσισαν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, δημιουργώντας τη δική τους μουσική μπάντα. Πήγαιναν από μέρος σε μέρος, με σκοπό να δίνουν παραστάσεις και να κάνουν γνωστή τη μουσική τους στον κόσμο.

Ένα βράδυ Σαββάτου, όμως, η κακοκαιρία έπληξε τη μικρή πόλη στην οποία βρίσκονταν και οι ελπίδες τους να δεχτούν κόσμο στο συναυλιακό τους χώρο ήταν λιγοστές.

Άρχισαν λοιπόν ο καθένας τους να λέει την άποψή του:

«Προτείνω να ακυρώσουμε τη συναυλία μας. Ποιος θα έρθει με τόσο κρύο και χιόνι;» είπε ο ένας μουσικός.

«Έχεις δίκιο. Να δώσουμε συναυλία για λίγα άτομα δε μας συμφέρει από διάφορες απόψεις», συμπλήρωσε ο άλλος.

«Ναι, είναι αποθαρρυντικό το κλίμα. Ας την αναβάλλουμε!» προέτρεψε ο τρίτος μουσικός.

Όμως ο ένας από αυτούς, σιωπηλός, που παρακολουθούσε τη συζήτηση, είχε να πει κάτι διαφορετικό:

«Γιατί να μην κάνουμε τη συναυλία μας; Όσοι κι αν έρθουν απόψε, εμείς ας δώσουμε την καλύτερή μας παράσταση. Σημασία έχει να παραμείνουμε πιστοί στα σχέδιά μας και να παίξουμε με τέτοιο τρόπο, που θα νιώθουμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, άσχετα από τον αριθμό των συμμετεχόντων. Ας παίξουμε λοιπόν απόψε!»

Έτσι κι έγινε. Ο χώρος ήταν πραγματικά σχεδόν άδειος.

Ωστόσο, μία έκπληξη τους περίμενε στο τέλος της συναυλίας. Στο καμαρίνι τους βρήκαν ένα φάκελο που έγραφε:

«Η παράστασή σας ήταν καταπληκτική. Αξιοθαύμαστο που βρήκατε το κουράγιο να παίξετε μουσική με τέτοιες δυσμενείς συνθήκες. Αυτό το ποσό είναι για την αφοσίωση που επιδείξατε απόψε! Να είστε σίγουροι.. θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες νύχτες!»

Υπογραφή.. ο βασιλιάς.

Ποτέ δεν ξέρουμε πόσοι και μερικές φορές ποιοι είναι οι αποδέκτες των «καλών» και δημιουργικών μας πράξεων, ωστόσο μπορούμε να επηρεάσουμε τις ζωές τους πολύ θετικά, επιλέγοντας πώς θα ανταποκριθούμε στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε.

 Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίζω δύο έννοιες που συχνά τις θεωρούμε κοινές, ενώ δεν είναι. Αυτές είναι της μοναχικότητας με της μοναξιάς.

Η μοναχικότητα είναι μία κατάσταση στο να είναι κανείς μόνος του, συνήθως από επιλογή. Θέλει να ζει μόνος του, να είναι απομονωμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Πολλές φορές να έχει την «ησυχία» του.

Από την άλλη, η μοναξιά  είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα  που νιώθουμε ή και βιώνουμε στον εσωτερικό μας κόσμο. Μπορεί να την νιώθουμε ακόμα και μέσα στη σχέση μας ή με τον σύντροφο μας ή με την οικογένεια μας ή με τους φίλους μας.

Η μοναξιά μας κάνει σιωπηλούς θεατές της δικής μας ζωής και των άλλων. Η μοναξιά συναντάται στο πένθος, στο φόβο, στη χαμηλή αυτοεκτίμηση, στην ανεπίτρεπτη συμπεριφορά, στην απόρριψη. Η μοναξιά συνορεύει με την έλλειψη αγάπης και κυρίως με την απόρριψη από τους ίδιους μας τους γονείς. Οι ενήλικες που έχουν παιδικά βιώματα χωρίς αγάπη και αποδοχή από τους γονείς τους, βιώνουν ένα έντονο συναίσθημα μοναξιάς που συνήθως καταπολεμείται μόνο όταν αγαπήσουν και αγαπηθούν αληθινά σε κάποια φάση της ζωής τους.

Αυτό είναι το μυστικό για την αντιμετώπιση της μοναξιάς… Η αγάπη! Να αγαπήσουν και να αγαπηθούν! Όλα τα υπόλοιπα, όπως επαγγελματική επιτυχία, χρήματα, αναγνώριση, είναι απλά εφήμερα υποκατάστατα «χαράς» ή και η «παρηγοριά στον άρρωστο». Χρήσιμα και αυτά αλλά όχι για να “γιατρευτούν” οι πληγές. Γιατί το τραύμα της μοναξιάς είναι βαθύ, βαθαίνει με τον χρόνο.

Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους που βίωσαν τον θάνατο αγαπημένου τους πρόσωπου και πενθούν. Αυτοί συναντούν τη μοναξιά κατά τη διάρκεια της ζωής τους και όχι από τα παιδικά τους χρόνια, είναι και αυτή η περίπτωση δύσκολη. Συνήθως  η απώλεια γίνεται απροειδοποίητα και σε ανύποπτο χρόνο. Χάνοντας ένα αγαπημένο πρόσωπο, έναν άνθρωπο που έχεις μάθει να τον αγαπάς και να σε αγαπάει, η ζωή φαίνεται ανυπόφορη και ζόρικη.

Για να επουλωθεί το τραύμα, θέλει χρόνο και υπομονή απ’ αυτόν που πενθεί, και κατανόηση από το περιβάλλον του. Σιγά σιγά θα έρθουν καινούργια νοήματα να διαμορφωθούν και να τοποθετηθούν δίπλα στα παλαιότερα…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr) 

…Εκεί που καθόμαστε ήρεμοι και συζητάμε με τους φίλους μας, ξαφνικά νοιώθουμε ότι ο κόσμος χάνεται, η καρδιά χτυπάει με τους πιο δυνατούς παλμούς, έχουμε δύσπνοια, τρέμουμε, ιδρώνουμε, έχουμε ρίγη, τάση για λιποθυμία, όλες οι φοβίες και οι αρνητικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μας. Νοιώθουμε ότι θα πάθουμε κάτι κακό. Αν λοιπόν έχετε βιώσει αυτά τα συναισθήματα ίσως να είναι μία κρίση πανικού.

Η κρίση πανικού είναι μια αιφνίδια περίοδος έντονου άγχους, ψυχολογικής διέγερσης, φόβου, στομαχικών διαταραχών και αδιαθεσίας που σχετίζεται με μια ποικιλία σωματικών και νοητικών συμπτωμάτων. Το επακόλουθο είναι να αισθανόμαστε έντονο φόβο, ανησυχία και άγχος. Φοβόμαστε ότι θα μας ξανασυμβεί και αυτό οδηγεί σε εντονότερο στρες ίσως και αγχώδη διαταραχές. Αναρωτιόμαστε «Γιατί μου συμβαίνει αυτό;», «Έκανα κάτι εγώ;» , «Θα μου ξανασυμβεί;», «Είμαι ανεύθυνος» και έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της αυτοτιμωρίας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθηθούμε την στιγμή της κρίσης πανικού;

Θα προτείνουμε κάποια βήματα αντιμετώπισης σε μια τέτοια στιγμή:

• Για αρχή, να τονίσουμε πως δεν έχει πεθάνει ή λιποθυμήσει κανείς από κρίση πανικού. Μπορεί να αυξηθεί η αρτηριακή πίεση και να υπάρξει μία αδιαθεσία!
• Πρέπει να γίνετε ο ψυχολόγος του εαυτού σας και να εκλογικεύσετε τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις για αυτή τη δυσλειτουργία που συμβαίνει εκείνη την στιγμή στο σώμα μας.
• Σκεφτείτε με κλειστά τα μάτια σας και φέρτε στο μυαλό σας μια ευχάριστη εικόνα (πχ η αγαπημένη σας παραλία, το χαμόγελο του συντρόφου σας) και πείτε «Είμαι ήρεμος και θα ελέγξω αυτή την κατάσταση». Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι οι τρομακτικές σκέψεις είναι μέρος του πανικού και περνάνε.
• Παλέψτε με τους φόβους σας. Προσπαθήστε να καταλάβετε τι είναι αυτό που σας φόβισε και πυροδότησε τον πανικό σας και εκλογικεύστε το. Αυτό που φοβάστε δεν είναι πραγματικό και θα περάσει.
• Πάρτε βαθιές αναπνοές. Αναπνεύστε αργά και βαθιά και σταθερά. Συνεχίστε να το κάνετε ρυθμικά μέχρι να χαλαρώσει ο οργανισμός σας και να επανέλθει στα φυσιολογικά του.

Αυτό που σας συμβαίνει δεν είναι κάτι για το οποίο να ντρέπεστε. Μοιραστείτε το και ζητήστε την βοήθεια και την στήριξη από ένα κοντινό σας άτομο που το εμπιστεύεστε.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177