Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Τον τελευταίο καιρό έρχομαι αντιμέτωπη με άρθρα τα οποία αναδεικνύουν  έναν συγκεκριμένο αριθμό βημάτων ή χαρακτηριστικών σχετικά με θέματα που αφορούν στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο νόημα της ζωής ή ακόμα και σε ψυχικές διαταραχές ή ασθένειες. Έτσι λοιπόν υπάρχουν 5 σημάδια για να καταλάβουμε εάν ο σύντροφος μας πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή, 3 τρόποι για να ζήσουμε ευτυχισμένοι  και 8 σημάδια που δείχνουν ότι πρέπει να σε δει ειδικός.

Χρόνια ερευνών πάνω στην ψυχική υγεία, χιλιάδες συγγραμμάτων από επιστήμονες, αμέτρητα χρόνια φιλοσοφικής σκέψης και αναζήτησης από παλιούς και σύγχρονους φιλοσόφους, συμπυκνώνονται σε  «10 βήματα, 3 σημάδια ή 5 πράγματα».  Η μια και μοναδική Αλήθεια σε συμπυκνωμένη κονσέρβα. Εύκολα την αγοράζεις, γρήγορα την καταναλώνεις αλλά μερικές φορές κάθεται «βαριά» στο το στομάχι.

Ομολογώ ότι μπήκα και εγώ στον πειρασμό να διαβάσω ένα τέτοιο άρθρο, με τίτλο «10 σημάδια που δείχνουν ότι φροντίζετε τον εαυτό σας». Είχα την εντύπωση ότι φροντίζω τον εαυτό μου αρκούντως ικανοποιητικά και είχα την βεβαιότητα ότι θα κατέχω και τα 10 σημάδια. Καθώς το διάβαζα συνειδητοποίηση ότι κανένα σημάδι δεν ταίριαζε απόλυτα σε μένα, κάποια μάλιστα δεν τα έβρισκα καθόλου σημαντικά. Τελική διάγνωση : «δεν φροντίζω τον εαυτό μου». Σοκ. Ευτυχώς αποσύρθηκα γρήγορα από αυτό το παιχνίδι με τους αριθμούς που πάντα βγαίνεις χαμένος. Συνειδητοποίηση ότι μπορεί να μην κάνω τα συγκεκριμένα βήματα αλλά κάνω χιλιάδες άλλα που δείχνουν ότι φροντίζω τον εαυτό μου.

Και τι γίνεται στην περίπτωση που μου ταιριάζουν και οι 8 λόγοι που δείχνουν ότι πάσχω από κατάθλιψη και ταυτόχρονα μου ταιριάζουν και οι 32 λόγοι που δείχνουν ότι είναι ευτυχισμένη? ΜΠΕΡΔΕΜΑ.

Η κατηγοριοποίηση  σημαντικών ζητημάτων του ανθρώπου οδηγεί σε δική του κατηγοριοποίηση και διαμορφώνει μια περιοριστική αντίληψη του εαυτού του, των άλλων και την κοινωνίας.  Η διαμόρφωση της αντίληψης του εαυτού θα πρέπει να προέρχεται τουλάχιστον από την βαθειά και ενδελεχή παρατήρηση και αναγνώριση των αναγκών και εμπειριών μας. Η κατηγοριοποίηση τέτοιου τύπου μας απομακρύνει από την αναγνώριση της μοναδικότητάς μας και του εντελώς προσωπικού μας τρόπου να αντιλαμβανόμαστε την δική μας πραγματικότητα.

Ας μην περιοριζόμαστε σε έναν μικρό αριθμό από ενδεχόμενα που μας προσφέρουν ποικίλα άρθρα στο διαδίκτυο και ας είμαστε ανοιχτοί στα χιλιάδες άλλα ενδεχόμενα που υπάρχουν. Δεν υπάρχουν 10 βήματα για να βρούμε την ευτυχία, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα. Δεν υπάρχουν 5 σημάδια που μας δείχνουν ότι ο σύντροφός μας μας αγαπάει, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα.

Το διαδίκτυο είναι αναμφισβήτητα μια τεράστια δεξαμενή πληροφοριών. Δεν μπορούμε όμως να βρούμε εκεί τις απαντήσεις που ζητάμε σε υπαρξιακά ζητήματα , σε ζητήματα ψυχικής υγεία ή διαπροσωπικών σχέσεων. Τα ερωτήματα που αφορούν τον εαυτό, μόνο στον εαυτό απαντώνται.

Ντέντε Δήμητρα – Κοινωνιολόγος, Msc Counselling, Εκπαιδευόμενη Ψυχοθεραπεύτρια 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας ως ψυχολόγος έρχομαι συχνά σε επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι είναι δυστυχισμένοι, βυθισμένοι στην απελπισία, στα όρια της κατάθλιψης, σε απόγνωση, εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα …

Αισθάνονται στριμωγμένοι στην γωνιά του μυαλού τους, όπου δεν υπάρχει διέξοδος. Ακινητοποιημένοι, στέκονται ανήμποροι, σχεδόν άφωνοι, κοιτούν τον χρόνο να περνά, βλέπουν τη ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους, τα χρόνια να φεύγουν… Κι αυτοί μένουν στάσιμοι στην καλύτερη ή μένουν πίσω! Μένουν σε μια σχέση χωρίς νόημα, χωρίς αγάπη, χωρίς ίχνος επικοινωνίας, χωρίς σεβασμό, χωρίς τίποτα από όσα θέλησαν ή  ονειρεύτηκαν. Σε μια σχέση που υπάρχει ψυχολογική καταπίεση και όχι σπάνια… σωματική κακοποίηση.

Δυστυχώς μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι γίνονται μέσα στην οικογένεια μας, στον περίγυρο μας, σε φίλους μας… σε αγνώστους μας. Σε πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους που το ζουν δεν είναι εύκολο να φύγουν, να ξεφύγουν.

Το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα τους είναι ο φόβος. Ο φόβος για τον Άλλον (σχέση, εργοδότης, γνωστός…), ο φόβος για την αποτυχία, ο φόβος για το άγνωστο. ο φόβος τους κρατά αλυσοδεμένους και ανήμπορους, η απουσία κάθε πίστης και ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Και είναι αλήθεια, δεν είναι εύκολο να απαγκιστρωθείς από αυτό το συναίσθημα. Και να πάει πού; Σε ποιον να απευθυνθεί; Ποιον να πιστέψει; Τι να κάνει; Πού να ακουμπήσει; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη, θάρρος, ελπίδα για ζωή… Κι όμως η παρηγοριά σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να είναι εκφράσεις τύπου «δε βαριέσαι», «έτσι είναι η ζωή», «τι τα ψάχνεις», «δεν υπάρχει λύση»…

Οι εκφράσεις που οφείλουμε να λέμε, πρέπει να δείχνουν ελπίδα και αισιοδοξία, ότι έστω και κάτι λίγο, έστω και μακρόχρονα κάτι μπορεί να γίνει, κάτι μπορεί να αλλάξει.

Και στην τελική, όσο δύσκολο κι αν είναι, ο καθένας μας αξίζει να παλέψει για να ξεφύγει από τα δεσμά του και να ζήσει ελεύθερος μια ζωή.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Παρατηρώ τους γύρω μου και διαπιστώνω πως συχνά δεν εκτιμάμε καταστάσεις και συμπεριφορές, δεν δείχνουμε ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που μας βοηθούν και γινόμαστε αχάριστοι… Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι να χάνουμε την επαφή μας με ανθρώπους που κάποτε ήταν πάντα εκεί για εμάς…  Και όταν το συνειδητοποιήσουμε το πιο πιθανό να είναι αργά να διορθωθεί η σχέση… Και τότε μάλλον θα πονέσουμε πολύ για την λανθασμένη συμπεριφορά που επιδείξαμε με τόση ευκολία!

Η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη είναι τα συναισθήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν στις περιπτώσεις που παρατηρούμε πως απομακρύνονται από εμάς οι φίλοι και συγγενείς.

Η εκτίμηση είναι κάτι που κερδίζεται όπως και η εμπιστοσύνη. Ξεκινάει από μηδενικής βάσεως και σταδιακά καλλιεργείται είτε θετικά είτε αρνητικά ανάλογα με την επικοινωνία και την συναναστροφή. Δεν είναι δεδομένη στις διαπροσωπικές επαφές, θα πρέπει να δουλευτεί και αναλόγως θα υπάρχει η αντίστοιχη συμπεριφορά.

Αντίπαλο δέος της εκτίμησης είναι ο εγωισμός. Η εκτίμηση είναι σχεδόν ταυτόσημη με τον σεβασμό. Για να δείξεις πως εκτιμάς τον άλλον, θα πρέπει να το σέβεσαι. Για να τον σέβεσαι, θα πρέπει να παραμερίσεις τον εγωισμό σου και να συμμετέχεις στο «παιχνίδι» της σχέσης και της επαφής με τους άλλους με τους ίδιους κανόνες. Δεν είσαι ανώτερος τους… δεν είσαι κατώτερος τους. Είστε δύο άνθρωποι που οφείλετε να έχετε αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό για να εξελιχτεί αρμονικά και ώριμα η σχέση σας.

Ο άνθρωπος που θα σέβεται τις πράξεις των άλλων, που νιώθει ευγνωμοσύνη, που κατανοεί πότε θα πρέπει να επιδείξει εγωισμό για να μην χάσει τον εαυτό του… Αυτός είναι ο άνθρωπος που θα ξέρει να εκτιμάει και όταν εκτιμάς δεν χάνεις… Δεν χάνεις ούτε τον φίλο σου, ούτε τον σύντροφο σου, ούτε κανέναν!

Πολύ κρίμα που ξεχάσαμε να εκτιμάμε…

Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης  Ξηντάρας, Ράνια  Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Κατερίνα Καλλιακούδη, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Σε καμία σχέση δεν είναι όλα ρόδινα...

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Προφανώς η κάθε σχέση είναι διαφορετική και δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας ή κάποιο βιβλίο το οποίο μας καθοδηγεί και μας λέει πώς να φερθούμε για να γλιτώσουμε τις κακοτοπιές. Σε καμία σχέση δεν είναι όλα ρόδινα, σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες και προβλήματα που άλλοτε λύνονται και άλλοτε όχι. Παρ’ όλα αυτά  οι εμπειρίες, η λογική και η έλλειψη εγωισμού σε μία σχέση είναι καλοί κανόνες που βοηθούν στο να αποφευχθούν αρκετές κακοτοπιές.

Σε μία σχέση δεν γίνεται να φταίνε μόνο οι άλλοι… Δεν γίνεται πάντοτε εμείς να είμαστε οι σωστοί και οι άλλοι να κάνουν λάθος. Κάπου σφάλουμε! Η σχέση αποτελείται από δύο άτομα, από δύο άτομα εντελώς διαφορετικά ως προς την ιδιοσυγκρασία τους, που κουβαλάνε διαφορετικές εμπειρίες και πιστεύω. Ο καθένας μέσα στη σχέση μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά πάνω σε ένα γεγονός αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι εμείς είμαστε λάθος ούτε και η άλλη μεριά, απλά διαφέρουν οι απόψεις μας. Πάνω σε κάθε διαφωνία λοιπόν, η κάθε πλευρά θα πρέπει να αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί (!)…

Επίσης, ένας άλλος κανόνας μέσα σε μία σχέση είναι ότι δεν πρέπει να μας καταβάλλει ο εγωισμός και να περιμένουμε από τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα. Εννοείται, βέβαια, πως ούτε και οι άλλοι πρέπει να περιμένουν μόνο από εμάς την αντίστοιχη κίνηση. Σχέση νοείται όταν και τα δύο άτομα προσπαθούν από κοινού, παίρνουν πρωτοβουλίες σε μία κρίσιμη κατάσταση . Η πρωτοβουλία και η ανάληψη δράσης, σε αντίθεση με την παθητικότητα είναι ένα από το μυστικά που μπορούν να σώσουν την σχέση. Προσοχή λοιπόν γιατί σίγουρα θα κουράσ(τ)ει εάν μόνο ο ένας (κατ’ επανάληψη) αναλαμβάνει δράση.

Επιπλέον, είναι ορθή η φράση «στους δύο τρίτος δεν χωρεί». Με λίγα λόγια αν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στη σχέση σας, λύστε το μόνοι σας, αφήστε απ’ έξω τρίτα πρόσωπα, όπως τους γονείς σας. Οι γονείς σπάνια μπορούν να είναι ουδέτεροι, ίσως επιδεινώσουν το πρόβλημα αντί να σας βοηθήσουν να το λύσετε. Καλύτερα, αν θέλετε να το συζητήσετε, να συμβουλευτείτε ένα φίλο σας που εμπιστεύεστε αρκετά και  μετράει για εσάς η άποψή του!

Τέλος, σημαντικό είναι να αφήσετε λίγη απόσταση από τη στιγμή που θα προκύψει το πρόβλημα. Η πρωταρχική αντίδραση τις περισσότερες φορές είναι και η πιο λανθασμένη. Εκείνη τη στιγμή το μυαλό δεν σκέφτεται καθαρά, είναι θολωμένο και επομένως οι πρώτες αντιδράσεις θα είναι καταστροφικές. Ο παρορμητισμός και οι σπασμωδικές αντιδράσεις μάλλον θα μεγαλώσουν το πρόβλημα. Καλύτερα πάρτε το χρόνο σας, σκεφτείτε λογικά και ήρεμα και ύστερα πάρτε την πρωτοβουλία να πλησιάσετε τον σύντροφό σας για να βρείτε μία από κοινού λύση για το θέμα που σας απασχολεί.

Οι σχέσεις είναι τόσο ευάλωτες, δύσκολα συνάπτονται αλλά εύκολα γκρεμίζονται. Τι να κάνετε γι’αυτό; Θέστε γερά θεμέλια στη σχέση σας. Μπορεί να είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο… Μόνο οι ισχυρές βάσεις μπορούν να συντηρήσουν μία σχέση και να την κάνουν να αντέξει μέσα στο χρόνο!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Η κοινωνικότητα είναι απαραίτητη για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων

Το κείμενο επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

Σίγουρα  θα σας έχει τύχει να βρεθείτε με κάποιον γνωστό σας σε ένα κοινό χώρο, και να διαπιστώνετε ότι προσπαθεί να σας κρυφτεί ή να προσποιείται πως δεν σας έχει δει και τελευταία στιγμή να σας λέει «Σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο… Πώς είσαι;». Κατανοείτε πως πρόκειται για ένα υποκριτικό ενδιαφέρον, για μία παράσταση, ένα θέατρο, το οποίο ξεχωρίζει από μακριά.

Δεν πρόκειται για κοινωνικότητα. Αν ήθελε να δείξει αληθινό ενδιαφέρον δεν θα κρυβόταν, θα σας χαιρετούσε τυπικά ή εγκάρδια αναλόγως τη σχέση που έχετε μαζί του. Και σίγουρα, θα σας έπαιρνε τηλέφωνο όταν σας σκέφτηκε. Η λέξη κοινωνικότητα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους και να συνάπτει φιλικές σχέσεις.

Αν θέλεις να ζεις σε μία πολιτισμένη κοινωνία, δηλαδή μαζί με άλλους ανθρώπους με τους κανόνες και τις υποχρεώσεις που την διέπουν, οφείλεις να έχεις τη διάθεση και τη θέληση να τους ακολουθήσεις. Αυτά μπορεί να είναι οι νόμοι της κοινωνίας ή τα έθιμα, τα οποία χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων. Πρέπει να τα σεβόμαστε για να μην δημιουργηθούν είτε παρεξηγήσεις είτε δυσάρεστες καταστάσεις (πχ πόλεμος).

Από την άλλη πλευρά , αν θέλεις να ζεις ως ερημίτης σε ένα νησί, μονάχος, μακριά από τον κόσμο, δεν χρειάζεται να ακολουθήσεις κάποιον από τους κανόνες της κοινωνικότητας. Αν όμως, σέβομαι και υπακούω τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την  καλύτερη δυνατή συμβίωση τότε δεν υποκρίνομαι. Θέλω να ανήκω στην κοινωνία, να ζήσω σε αυτήν και να συνυπάρχω με άλλα άτομα.

Η κοινωνικότητα και η υποκρισία έχουν αντίθετες όψεις. Για να δούμε ποιες είναι οι βασικές τους διαφορές:

Στην κοινωνικότητα ο άνθρωπος σέβεται, σκέφτεται τις ανάγκες του άλλου, βοηθάει, κάνει μόνο καλό, βελτιώνει την συνύπαρξη μας με τους άλλους αλλά και τον χαρακτήρα μας, είναι μία μορφή αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Ενώ στην υποκρισία ο άνθρωπος ψεύδεται, υποκρίνεται, σκέφτεται εγωιστικά, χειροτερεύει την συνύπαρξη, δυσαρεστεί (ειδικά αν αποκαλυφθεί), είναι συνήθως μεταμφιεσμένη κάτω από το πέπλο της αγάπης και έτσι εξαπατά τον συνάνθρωπο.

Απόσπασμα από το βιβλίο «20 αξίες της ζωής»,των Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς, Ινές Λουθ Γκονθάλεθ.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Πρώτα εσείς θα νιώσετε την ευχαρίστηση και την πληρότητα για τις καλές πράξεις που κάνετε

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Το συναίσθημα της προσφοράς κάνει πρώτα εμάς τους ίδιους να χαρούμε, να νιώσουμε καλά και ύστερα το άτομο στο οποίο προσφέρουμε.

Περπατάτε στο δρόμο και βλέπετε ένα παιδάκι να προσπαθεί να πιάσει την μπάλα του, που έχει μπλεχτεί στα κλαδιά ενός δέντρου. Για εσάς δεν είναι κόπος να σηκωθείτε στις μύτες των ποδιών σας ή να κουνήσετε λίγο το δέντρο, μέχρι να πέσει η μπάλα στην αγκαλιά σας και να την δώσετε στο παιδί. Η ανταμοιβή σας… Το «Ευχαριστώ πολύ», το χαμόγελο του παιδιού και το βλέμμα ανακούφισης του.

Πηγαίνετε στο σπίτι των γονιών σας, χωρίς να σας περιμένουν και κάθεστε μαζί τους να πιείτε το καφεδάκι σας, να πείτε τα νέα σας και να συζητήσετε τους προβληματισμούς τους. Η ανταμοιβή σας η αγάπη και η χαρά των γονιών σας.

Πρώτα, εσείς θα νιώσετε την ευφορία της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Θα νιώσετε την ευχαρίστηση και την πληρότητα για τις καλές πράξεις που κάνετε. Το χαμόγελου στο πρόσωπο των άλλων, είναι αρκετό για να προσφέρει σε εσάς το πρώτο χαμόγελο.

Χαμογελώντας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής, ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται. Πόσο μάλλον, όταν προκαλείς εσύ το χαμόγελο στους άλλους. Ελαφραίνει η ψυχή σου και η καρδιά σου από τις δυσκολίες, γνωρίζοντας πως είσαι ο υπαίτιος για την χαρά τους.

Οι καλές πράξεις, η προσφορά βοήθειας, η αλληλεγγύη και η χαρά που μεταδίδεις, προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα. Συναισθήματα όπως της αγάπης, του σεβασμού και της λύτρωσης. Επίσης, μας κάνουν καλούς ανθρώπους, κοινωνικούς καθώς μας συνδέουν με τους συνανθρώπους μας.

Πιστέψτε στον εαυτό σας, πιστέψτε στην προσφορά, πιστέψτε στις καλές πράξεις… ξεκινήστε το καλό από εσάς και θα δείτε ότι σύντομα θα παρασύρετε και τον περίγυρο σας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353