Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Δεν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα όταν μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, να εκφέρουμε την άποψη μας και τα συναισθήματα μας; Σαφώς είναι!

Βέβαια, κύριο μέλημα μας, θα πρέπει να είναι πως με τα λόγια μας δεν προσβάλουμε και δεν υποτιμούμε τους άλλους…

Η ελευθερία στην επικοινωνία σημαίνει ένα σωρό αρετές όπως αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, διεκδικητικότητα, οι οποίες είναι απαραίτητες για να έχουμε μια καλή ψυχική υγεία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να εκφραστούν. Ζορίζονται να μιλήσουν ανοιχτά, να πουν τη γνώμη τους, να διεκδικήσουν τα θέλω τους.

Αντιθέτως παραμένουν σιωπηλοί και παρατηρητές της ζωής τους. Συχνά για να αποφύγουν την οποιαδήποτε διένεξη, υποτάσσονται σε προσταγές καταπιέζοντας τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες προκειμένου να μη γίνουν «ενοχλητικοί»… Για αυτό το λόγο, υπομένουν κακότροπες συμπεριφορές, άσχημα λόγια, υποτιμητικά σχόλια, μόνο και μόνο για να αποφύγουν μια επικείμενη σύγκρουση. Βάζουν στην άκρη τον εγωισμό τους…

Τελικά το αποτέλεσμα είναι  να νιώθουν αδύναμοι, ανήμποροι να διαχειριστούν την οποιαδήποτε σχέση… τόσο με την οικογένεια όσο και με φίλους και συναδέλφους.  Κουβαλάνε ένα μεγάλο φορτίο από δυσάρεστα συναισθήματα και χωρίς να το καταλάβουν… έχουν αρχίσει να χάνουν τον εαυτό τους.

Πως να ενθαρρύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να μπορούμε να μιλάμε «ανοιχτά»; Τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της (αυτό)υποτίμησης;

Σίγουρα δεν χρειάζεται να πάει κανείς στο άλλο άκρο και να πληγώνει τους άλλους επιβάλλοντας τη γνώμη του, ούτε χρειάζεται να καταφύγουμε στα κλάματα και να προκαλέσουμε την λύπηση των άλλων… Κυρίως χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς και άμεσοι. Να είμαστε ΕΜΕΙΣ, ο εαυτός μας! Δηλαδή να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, γι’ αυτό που νιώθουμε, γι’ αυτό που θέλουμε, γι’ αυτό που εν τέλει είμαστε! Χωρίς το φόβο ότι είναι ένας κακώς νοούμενος εγωισμός.

Εγωιστικό δεν είναι να εκφράζουμε τον εαυτό μας. Εγωιστικό είναι να θέλουμε να τον επιβάλουμε.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον ηλεκτρισμό και τις λάμπες! Ο Τόμας Έντισον ήταν ο εφευρέτης της λάμπας. Χάρη στη δική του εφεύρεση, όλα έγιναν πιο εύκολα, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα κεριά και οι φωτιές περιορίστηκαν, αφού η δυναμική τους φωτεινότητα ήταν λιγοστή σε σχέση με το φως της λάμπας.

Ας σκεφτούμε το συνεχή και ασταμάτητο κόπο που κατέβαλε ο Έντισον, τις συνεχείς προσπάθειές του ημέρα με την ημέρα. Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος, θέλοντας να υποβιβάσει τον Έντισον, είπε πως έχει αποτύχει 25.000 ενώ πειραματιζόταν με μία  μπαταρία.

Ο Έντισον όμως απάντησε: «Όχι, δεν απέτυχα. Ανακάλυψα 24.999 τρόπους με τους οποίους μία μπαταρία δε λειτουργεί!» Αυτή η στάση του προς την αποτυχία ήταν εκείνο που τον έκανε επιτυχημένο. Κάθε αποτυχία για αυτόν ήταν μια εμπειρία μάθησης που τον οδηγούσε κάθε φορά πιο κοντά στο στόχο του. Αν τα είχε παρατήσει στη δέκατη, την εκατοστή ή την 24.999^η φορά, ποτέ δε θα γινόταν επιτυχημένος. Ποτέ δε θα είχαμε την ωφέλεια που μέχρι σήμερα απολαμβάνουμε.

Αυτή τη στάση του προς την αποτυχία, ας σκεφτούμε πώς θα μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε κι εμείς σε διάφορους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Αφού αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει μέσα και έξω από εμάς, αφού αποφασίσουμε προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να κινηθούμε, ας κάνουμε την υπομονή και την επιμονή στηρίγματα και συμμάχους μας.

Ναι.. η υπομονή είναι ένας καρπός μακράς σε διάρκεια καλλιέργειας, αλλά τι κερδίζεται χωρίς συστηματικότητα και προσπάθεια, εξάλλου;  Έτσι, όποιες δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα συναντάμε, να θυμόμαστε: «ο κανόνας είναι να διατηρούμε τη χαρά μας ζωντανή». Ποιος θα μπορούσε να πει ότι πάντα ξέρουμε τι είναι καλύτερο για εμάς; Ας εμπιστευόμαστε τη ροή της ζωής (εκτός από τον εαυτό μας) !

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου  Γιάννης Ξηντάρας     

Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα ανάμεσα σε δυο συντρόφους είναι ότι δυσκολεύονται να δεχτούν μία άποψη διαφορετική από τη δικιά τους. Είναι οι γνωστές διαφωνίες, που αν δεν τις χειριστούν καλά, μπορεί να οδηγήσουν στον τσακωμό, γιατί όχι και στον χωρισμό. Η κάθε πλευρά υποστηρίζει με σθένος την άποψη του, τη σκέψη του ή το λογισμό του, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία να έχουν άδικο ή λάθος. Όταν αυτές οι διαφωνίες γίνονται συνέχεια τότε το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ.

Η κύρια αιτία που δεν πρόκειται να σταματήσουν οι διαφωνίες ανάμεσα σε δύο άτομα που αγαπήθηκαν (μπορεί ακόμα να αγαπιούνται…) είναι γιατί υπάρχει έλλειψη αληθινής επικοινωνίας. Επικοινωνία που να βασίζεται στο διάλογο και στους κανόνες σωστής συναναστροφής και ευγένειας. Οφείλουμε να ακούμε προσεχτικά τον σύντροφο μας τι έχει να μας πει και αφού ολοκληρώσει την σκέψη του τότε να μιλήσουμε. Συνηθίζεται τα ζευγάρια να μην κάνουν ουσιαστικές συζητήσεις, δηλαδή να μεταφέρουν τις πεποιθήσεις τους, τα πιστεύω τους, τα συναισθήματα τους και να αγνοούν ή και να αδιαφορούν για τις θέσεις του συντρόφου τους. Στην περίπτωση που τον ακούσουμε, θα εστιάσουμε στο λάθος που μπορεί να έχει συμβεί και θα επικρίνουμε ή και θα τον μειώσουμε. Πολλές φορές, θα προσπαθήσουμε και να αλλάξουμε τον σύντροφο μας, ώστε να μας ταιριάζει ή τουλάχιστον να τον ανεχόμαστε… αυτόν που ουσιαστικά εμείς τον επιλέξαμε για σύντροφο μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να επιτευχθεί μια σωστή επικοινωνία με τον σύντροφο μας; Καταρχήν θα πρέπει να αφήνουμε το ταίρι μας να εκφράζεται ελεύθερα για τις σκέψεις του και ας μην συμφωνούμε με αυτές. Θα πρέπει να επιδεικνύουμε σύνεση και υπομονή και ας παραμερίσουμε τον εγωισμό μας, δηλαδή ότι μόνο οι δικές μας ιδέες είναι σωστές. Η διαφορετικότητα έχει και αυτή τη γλύκα της! Είναι γνωστός ο νόμος της φυσικής πως τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται.

Κυρίαρχος κανόνας στη σχέση μας είναι ο διάλογος και η ουσιαστική επικοινωνία . Αγαπάμε τον άλλον γι’ αυτό που είναι, δεν είναι σωστό να θέλουμε να τον αλλάξουμε. Αν δεν μας αρέσει ο άλλος με τα καλά του και τα κακά του τότε μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε για την επιλογή μας; Αν όμως, μας αρέσει ο άλλος και με τα καλά του και με τα κακά του τότε ας βελτιώσουμε την επικοινωνία μας. δείξτε το ενδιαφέρον σας για ότι τον απασχολεί, είναι παρήγορο και ταυτόχρονα δυναμωτικό να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως υπάρχει ένας άνθρωπος που σε καταλαβαίνει, δεν θα σε κρίνει, θα σου πει την ειλικρινή του γνώμη ή συμβουλή. Θα σε στηρίξει, ακόμα και αν διαφωνεί…

Χτίστε τις γέφυρες επικοινωνίας με τον σύντροφο σας, για να θέσετε τα γερά θεμέλια της σχέσης σας. Έτσι θα μειωθούν οι τσακωμοί και θα είστε μαζί με τον σύντροφο σας, για να επιλύετε τα θέματα που προκύπτουν στην καθημερινότητα μας.

—————————————————————————————————————–

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά.

Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.

Στα Αγγλικά η αντίστοιχη σχετική φράση είναι “forgive and forget” και σημαίνει ότι δίνω κάτι (for-give) και παίρνω επίσης κάτι με αυτό το δόσιμο (for-get). Tι δίνουμε και τι παίρνουμε σε αυτή τη δοσοληψία, λοιπόν; Δίνουμε κατανόηση και παίρνουμε ειρήνη του νου, την ησυχία μας. Στην ουσία, αν το καλοσκεφτούμε όταν συγχωρούμε, ωφελούμε τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα. Τον ελευθερώνουμε. Είμαστε έτοιμοι για νέα πετάγματα, με άδειο το ρεζερβουάρ από εντυπώσεις, κακίες, πικρίες. Κι αν επιζητάμε δικαιοσύνη, ας μη γελιόμαστε, η ίδια η ζωή φέρνει ξανά και ξανά σε εμάς ό,τι χρειάζεται να πάρουμε, μέχρι να μάθουμε, μέχρι να περάσουμε το μάθημα. Ίσως θα έχετε ακούσει τη φράση: «Πάνω από την αρχή της δικαιοσύνης βρίσκεται η αρχή της φιλευσπλαχνίας».

Οπότε ας έχουμε στο νου και την καρδιά μας, ότι το πρώτο βήμα προς την ηρεμία του νου είναι το πιο δύσκολο, κι αυτό είναι η συγχώρεση.

Είναι μια γενναία πράξη να αφήσουμε πίσω μας, απαλά, σαν τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν αβίαστα και φυσικά προς το έδαφος, ό,τι θεωρούμε ότι μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας τσαλαπάτησε.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτό… είναι η συγχώρεση του εαυτού μας. Κι αυτό προϋποθέτει την ειλικρίνεια να δούμε σε πρώτο στάδιο τι κάναμε «λάθος», τι δεν ήταν λειτουργικό και ευγενικό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφού το αναγνωρίσουμε αυτό, ας μας κοιτάξουμε με συμπόνια. Εξάλλου αν εμείς οι ίδιοι πράττουμε τόσα λάθη από μόνοι μας, στον εαυτό μας ή στους άλλους, με τι καρδιά μπορούμε άκαμπτα και αυστηρά να κρίνουμε και ίσως να «καταδικάσουμε» αυτούς που μας στενοχώρησαν και μας πόνεσαν;

Λοιπόν, ας δίνουμε κατανόηση κι ας παίρνουμε ηρεμία. Ας το βάλουμε αυτή την αρχή στη ζωή μας. Χρειάζεται εξάσκηση και μια μεγάλη καρδιά!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Ένα άρθρο αφιερωμένο κυρίως στους άνδρες. Και για ποιο λόγο; Επειδή πρόκειται να αναπτύξουμε το θέμα της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και έχει παρατηρηθεί πως οι άνδρες δυσκολεύονται ιδιαίτερα να εκφραστούν σε αυτό τον τομέα.

Δυσκολεύονται να πουν με λόγια όσα νιώθουν, και κυρίως τα συναισθήματα που εκδηλώνουν αγάπη, νοιάξιμο αλλά και φοβία, ανησυχία… Ίσως να είναι ένα κακέκτυπο των παιδικών μας χρόνων που ως παιδιά μας έλεγαν «Τα αγοράκια δεν κλαίνε» ή « Έλα μωρέ που πονάς, τα αγόρια δεν πονάνε» ή «Τα αγόρια όλα τα μπορούν». Με τα χρόνια δημιουργήθηκε η προκατάληψη πως οι άντρες δεν είναι ωφέλιμο να κλαίνε ή να πονάνε ή να αγχώνονται και να μην ικανοί να κάνουν κάτι γιατί θα θεωρηθούν είτε αδύναμοι είτε ανάξιοι.

Είναι πολύ σημαντικό για τον εαυτό μας καταρχήν και για τους άλλους έπειτα να είμαστε και να παραμένουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας. Να έχουμε συνείδηση  του τι νιώθουμε κάθε στιγμή, τι αισθανόμαστε για τον έναν ή για τον άλλον. Είναι καλό να κατανοούμε πως νιώθουμε και όταν θέλουμε να δείξουμε στον άλλον πως τον αγαπάμε να το εκφράσουμε, αν είμαστε απογοητευμένοι να το λέμε. Όλα  τα συναισθήματα μας αξίζουν να τα νιώθουμε… κανένα από αυτά δεν είναι ντροπή ή αδυναμία… Τα νιώθουμε γιατί υπάρχουν, γιατί κάτι, κάποιος, τα δημιούργησε, και εμείς καλό θα ήταν να μπορούμε να τα φιλτράρουμε και να τα εκδηλώνουμε.

Στη ζωή μας έχουμε και τις χαρές και τις λύπες… είναι ωραίο να τις μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους και να κλαίμε ή να γελάμε ανάλογα με την περίσταση. Μας καταλαβαίνουν και οι άλλοι πιο εύκολα, καθώς συναισθάνονται μαζί μας.

Μπορεί το άρθρο να αφιερώνεται στους άντρες που συγκρατούν τα συναισθήματα, αλλά δεν σημαίνει πως δεν αφορά και τις γυναίκες. Το μήνυμα είναι κοινό για όλους. Η αξία και η σημασία της έκφραση των συναισθημάτων είναι πολύ σημαντική. Οφείλεις να ξέρεις τί είναι η αγάπη, τι είναι ο φόβος, τι είναι η χαρά, τι είναι ο πόνος. Για να ολοκληρωθείς, να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να έχεις ενσυναίσθηση θα πρέπει εκτός από την λογική και την διανόηση.. να γνωρίσεις και τον θαυμαστό κόσμο των συναισθημάτων. Κατανοώντας τον εαυτό μας, θα είναι πιο εύκολο για εμάς να κατανοήσουμε και τους άλλους.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)    

Ναρκωτικά: Ουσίες που επιδρούν στον εγκέφαλο και προκαλούν εθισμό… Και οι συνέπειες; Μεγάλες! Σήμερα που μεγαλώνουμε τα παιδί μας, τα πολύτιμα μας, μας πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να μπλέξουν… Άλλωστε γιατί να συμβεί σε εμάς; Καλύτερα να μην παίζουμε με τις πιθανότητες.

Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν στην πραγματική της διάσταση τι σημαίνει η λέξη »ναρκωτικό», ούτε την χρήση και τις παρενέργειες τους. Όμως εμείς (οφείλουμε να) γνωρίζουμε, διότι εμείς είμαστε οι καθοδηγητές και τα πρόσωπα με την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στα παιδιά μας.

Ως εκ τούτου η καλύτερη και η πιο αποτελεσματική πρόληψη είναι η ουσιαστική συζήτηση. Μέσα από την συζήτηση το παιδί μπορεί να αναπτύξει τις σωστές ικανότητες για την λήψη αποφάσεων και να αποκτήσει πραγματικές αξίες στην ζωή μέσα από τα πιστεύω σας.

Παρακάτω είναι 7 τρόποι για να αποφύγετε τον κίνδυνο μέσα από την συζήτηση σας.

1. Συμμετέχετε ουσιαστικά στην ζωή του παιδιού σας. Μέσα από την ρουτίνα που ζείτε, βρείτε ένα πρόγραμμα για να περνάτε χρόνο μαζί τους. Δείξτε προσοχή στα ενδιαφέροντα τους και καθιερώστε καθημερινές δραστηριότητες μαζί του, είναι το πιο σημαντικό.
2. Προσπαθήστε να είστε »ανοιχτοί». Δηλαδή συζητήστε μαζί του σοβαρά, δώστε του να καταλάβει ότι μπορεί να σας εμπιστευτεί τις απορίες του και είστε διαθέσιμοι να απαντήσετε και σε αυτές. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σας για τυχόν προβληματισμούς. Φυσικά μην δείξετε πανικό, είναι σημαντικό να δείχνετε λογικοί και ψύχραιμοι.
3. Επιλέξτε το σωστό «timing”. Θα πρέπει να επιλέξετε το σωστό τρόπο και χρόνο για να συζητήσετε αυτό το θέμα με το παιδί σας. Αρπάξτε την ευκαιρία κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, όπως όταν μιλάτε για κάποιον φίλο του ή περνάτε χρόνο όλοι μαζί στο τραπέζι.
4. Μάθετε στο παιδί σας να λέει «ΟΧΙ». Είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για το «φλέγον θέμα» αλλά και για όλες τι πτυχές της ζωής του να μάθει να λέει όταν χρειάζεται «όχι» μιας και οι έφηβοι περιβάλλονται από ανασφάλεια , πρέπει να μάθει να υποστηρίζει τις απόψεις του με αυτοπεποίθηση, και αυτό ξεκινάει από εμάς. Όταν μας εκφράζουν τις απόψεις τους πρέπει να ακούμε προσεκτικά και όχι να κατακρίνουμε αυτά που λένε. Έτσι θα τους είναι πιο εύκολο στο μέλλον να αποστασιοποιούνται από τους πειρασμούς στις παρέες.
5. Αποφεύγετε τις διαφωνίες. Είναι σημαντικό να ακούτε τις απόψεις τους χωρίς να το ανακρίνεται και να δημιουργείτε εντάσεις. Η συζήτηση έτσι θα οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις και τσακωμό. Στηρίζετε την άποψη του μαζί με την δική σας…
6. «Όρια». Μέσα σε ένα σπίτι υπάρχουν βασικοί κανόνες που πρέπει να ακολουθούν όλοι. Αφού οι κανόνες τεθούν δώστε τους κίνητρο να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Για παράδειγμα βρείτε τρόπους για το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά αν βρεθούν σε τέτοιες καταστάσεις και εξηγήστε ότι παρ’όλα αυτά πως είστε διαθέσιμοι να τα βοηθήσετε οποιαδήποτε στιγμή και είναι καλύτερο να απαλλαχθούν από την πιθανότητα να εκτεθούν σε προβλήματα που έχουν θέμα τα ναρκωτικά.
7. Καθησυχάστε τα και τονίστε του τα θετικά. Δώστε προσοχή και αγάπη στο παιδί σας. Τα παιδία με χαμηλή αυτοεκτίμηση έχουν περισσότερες πιθανότητες να μπουν στον πειρασμό. Τονίστε του πόσο το αγαπάτε και να το αποδοκιμάζετε όταν του αξίζει. Δώστε περισσότερη βάση στα θετικά χαρακτηριστικά του και κάντε το να νοιώθει όμορφα με τον εαυτό του και να τον σέβεται.

Μην διστάζετε να ανοίγετε αυτά τα καυτά θέματα με τα παιδιά σας – όσο πιο πολύ το προσπαθήσετε τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχετε… Και μην ξεχνάτε: κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εμείς, ούτε και τα παιδιά μας, όλοι δικαιούμαστε να κάνουμε λάθη, αρκεί να μπορούμε να τα επανορθώσουμε!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει η ψυχολόγος- Οικογενειακή σύμβουλος Αγλαΐα Κρητικού, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Ο έφηβος κατά την διάρκεια της εφηβείας έχει στόχο να δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα. Αν αυτό, για οποιοδήποτε λόγο, δεν γίνει τότε το παρακάτω που είναι η επιλογή σπουδών, επαγγέλματος, η συναισθηματική δέσμευση με ένα άλλο άτομο κλπ γίνεται δύσκολη υπόθεση.

Προκειμένου λοιπόν ο έφηβος να βοηθηθεί αποτελεσματικά σε αυτή τη διαδικασία χρειάζεται την παρέα των συνομηλίκων. Μέσα από αυτή θα αμφισβητήσει με όλους τους τρόπους την οικογένεια του (χωρίς ποτέ να πάψει να την αγαπά- απλά θα αλλάξει ο τρόπος) και θα στραφεί στον έξω κόσμο. Στο δικό του διαφορετικό κοινωνικό σύνολο, όπου θα ενταχθεί και θα αισθάνεται ότι ανήκει, με άλλους κανόνες και άλλους νόμους θα βρει τον καινούργιο ενήλικο «εαυτό» του.

Έτσι κάπως μέσα από τη παραπάνω διαδικασία, γεννιούνται οι καινούργιες ιδεολογίες, η καινούργια γλώσσα, οι νέοι τρόποι συμπεριφοράς. Θα μας ανησυχούσε πολύ αν ένας έφηβος δεν έχει «παρέα», «παρεάκι», «φίλους συνομηλίκων» . Επίσης, θα ήταν καλό να διαλέγει καλές «παρέες».

Η επιλογή των φίλων, η αφοσίωση και η δέσμευση χωρίς να καταντά εξάρτηση, δηλώνει την ικανότητα του εφήβου να δεσμευτεί σε ένα στόχο, σε ένα όνειρο, στη μελλοντική δική του οικογένεια.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν, εμείς οι γονείς τους εφήβους να γίνουν δυνατοί ενήλικες, ικανοί να ζήσουν τη δική τους ζωή έχοντας για οδηγό πάντα τη δική μας ζωή.

Η «Επαφή» είναι ένα σύγχρονο κέντρο συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης εφήβων, ενηλίκων και ζευγαριών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον Γιάννη Ξηντάρα Ψυχολόγο-Παιδοψυχολόγο στην Αθήνα.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Συχνά στη ζωή μας έχουμε να πάρουμε αποφάσεις είτε για απλά, καθημερινά θέματα είτε για πιο σοβαρά. Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμάς, κάποιος άλλος να πάρει το βάρος της απόφασης, για να νιώσουμε πιο «ελαφροί». Μας δημιουργούνται αισθήματα πίεσης και άγχους , όταν έχουμε να πάρουμε μία απόφαση λόγω του αποτελέσματός και των συνεπειών της, το οποίο μπορεί να αρέσει είτε σε εμάς είτε στους άλλους. Εκείνες τις στιγμές είναι που οι περισσότεροι, θέλουμε όσο τίποτα άλλο να μεταφέρουμε το βάρος της απόφασής μας σε κάποιον άλλον!

Θα έχετε προσέξει πως όταν είναι να πάρουμε μία απόφαση, «τρώμε» αρκετό από τον πολύτιμο μας χρόνο. Λέτε να υπάρχει κάποια λύση ώστε να μας διευκολύνει από το βάρος της απόφασης…;

Από την άλλη πλευρά, όταν έχουμε αποφασίσει να κινηθούμε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, αμφιβάλλουμε για την εγκυρότητα της απόφαση μας. «Έπραξα σωστά;», «Τι αντίκτυπο θα έχει μελλοντικά σε εμένα ή και τους γύρω μου;». Αγωνιούμε και νιώθουμε αβοήθητοι μπροστά σε τέτοιες στιγμές. Τέτοιες αποφάσεις συνήθως έχουν να κάνουν με την υγεία μας, τη σχέση μας, τη δουλειά μας, την οικογένεια μας, ή τις σχέσεις με τον περίγυρο μας .

Συνήθως το πρώτο άτομο που σκεφτόμαστε όταν παίρνουμε μία απόφαση είναι το δικό μας όφελος. Ταυτόχρονα όμως, την ίδια στιγμή σκεφτόμαστε, τι αντίκτυπο θα έχει για τους άλλους αυτές οι αποφάσεις; Θα τους στενοχωρήσουμε, θα τους δυσκολέψουμε, εντέλει μήπως θα τους πληγώσουμε;

Άλλη μία σκέψη είναι αν αυτή η απόφαση, θα μας κάνει καλό; Θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι; Ή είναι ένας τρόπος που θα δημιουργηθεί κάποιο κακό στον εαυτό μας. Για παράδειγμα, αποφασίζουμε να σταματήσουμε μία σχέση που ενώ είχαμε αισθήματα, δεν περνάγαμε καλά. Ή αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε γυμναστήριο που δεν μας αρέσει, αλλά θα μας βοηθήσει στην προσπάθεια της απώλειας των περιττών κιλών μας.

Επίσης, βοηθά αυτή η απόφαση στο να επιτύχουμε και να εφαρμόζουμε εκείνες τις αρχές που διέπουν και μας κάνουν πιο ολοκληρωμένους, ελεύθερους από τους περιορισμούς των νοητικών μας αναταραχών; Αυτή η απόφαση μας κάνει να νιώθουμε πιο ήρεμοι;

Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε πως στηρίζονται σε μια ώριμη από τις εμπειρίες κοινή λογική. Ωστόσο… γυρνώντας στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε πως μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε με την κοινή λογική. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ίσως χρειάζεται να αφεθούμε στα χέρια της ίδιας της ζωής, που έχει κι εκείνη τους δικούς της κανόνες και αρχές. Έχοντας κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μπορούμε να έχουμε μια σταθερότητα και ηρεμία στην καθημερινότητά μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη προκειμένου να μπορέσουμε να το λύσουμε.

Τα παιδιά αρνούνται την ευθύνη τους για τους καβγάδες στους οποίους εμπλέκονται. Τα αδέρφια, συνήθως, κατηγορούν το ένα το άλλο για το ποιος ήταν ο φταίχτης και ποιος ξεκίνησε πρώτος. Ακόμη πολλά παιδιά νιώθουν ότι φταίνε για την έλλειψη αγάπης από τους γονείς του ή το ότι μπορεί επειδή ζήτησαν κάτι, προξένησαν κάτι κακό στο μπαμπά ή τη μαμά.

Μετά από εμπειρία και ωριμότητα γινόμαστε ολοένα και πιο ικανοί να εκτιμήσουμε τις ευθύνες μας απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Για να μάθουν τα παιδιά να εκτιμούν σωστά πού έχουν την ευθύνη και πού όχι, θα πρέπει οι γονείς να αναλάβουν την ευθύνη της ανάπτυξης των παιδιών τους. Δηλαδή να μην ρίχνουν την ευθύνη στο σχολείο, στην κυβέρνηση, στο σύστημα και στους άλλους γενικότερα αλλά να γίνουν υπεύθυνοι γονείς προκειμένου να μεγαλώσουν υπεύθυνα παιδιά.

Έτσι, θα καταφέρνουν περισσότερο να λύνουν τα προβλήματα που αναλαμβάνουν, γιατί αναλαμβάνοντας την ευθύνη ή μερίδιο αυτής μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Διαφορετικά, μπορούμε μόνο να παρατηρούμε την αλλαγή που προξενούν οι άλλοι στα προβλήματα μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Πολλές φορές τα λάθη που κάνουμε σε μία σχέση, λάθη που μας πονάνε και μας κάνουνε να υποφέρουμε, δεν είναι και τόσο σπάνια ή ασυνήθιστα. Αντιθέτως είναι καθημερινές συμπεριφορές που συμβαίνουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που τις αναπαράγουμε και που τελικά έχουν ένα τοξικό αποτέλεσμα στις σχέσεις μας. Απλές καθημερινές συμπεριφορές και στάσεις ζωής που εύκολα θα συμβουλεύαμε έναν φίλο μας να τις αποφύγει, είναι συχνά τα ίδια λάθη που εμείς κάνουμε, επηρεάζοντας σοβαρά τη σταθερότητα της σχέσης μας με  τον σύντροφο μας.

1. Θεωρούμε τον άλλο/η (και την σχέση) δεδομένο/η.

Με την πάροδο του χρόνου ξεχνάμε τη σημαντικότητα του άλλου στη ζωή μας, κατά συνέπεια και να του το δείχνουμε. Με εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, τις χειρονομίες, τις κουβέντες, τα βλέμματα, που δίνουν φροντίδα και αγάπη σε μία σχέση. Αντιθέτως αφήνουμε τη ρουτίνα να διαβρώνει την ποιότητα της σχέσης, αφήνουμε κατά μέρος την προσοχή που χρειάζεται ο άλλος, παύουμε να φροντίζουμε ότι είναι για εμάς σημαντικό και πολύτιμο.

2. Δείχνουμε έλλειψη σεβασμού στο σύντροφο μας.

Με την πάροδο του χρόνου παραμερίζουμε τις απόψεις του άλλου. Αδιαφορούμε ή αγνοούμε τι εκείνος /η θέλει, τι πιστεύει, τι χρειάζεται. Κάποτε όλα αυτά έπαιζαν μεγάλο ρόλο για εμάς. Σιγά σιγά όμως ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε τις ανάγκες των συντρόφων μας, φτάσαμε σε σημείο να τις αγνοούμε και ίσως κάποιοι συνειδητοποιήσουν ότι το ίδιο συνέβη και για εκείνους από τους συντρόφους τους…

3. Αμφιβάλλουμε και αμφισβητούμε διαρκώς τη σχέση. Με την πάροδο του χρόνου, τα ζευγάρια που δεν επενδύουν συναισθηματικά στη σχέση τους, νιώθουν την αγάπη τους να αποδυναμώνεται, κατά συνέπεια και η σιγουριά τους γι’ αυτή. Νιώθουν ανασφάλεια και όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Οι επιλογές τους, τα συναισθήματα τους, οι αξίες τους… Η σχέση έτσι κλονίζεται συθέμελα, η εξέλιξη της παύει και αντιστρέφεται σε μια αρνητική πορεία που συνήθως επιφέρει ψυχική κόπωση, μιζέρια και σίγουρα όχι, ευχάριστα συναισθήματα…

Όπως είδαμε και στα 3 κεντρικά σημεία της τοξικότητας, ο κοινός παρανομαστής ήταν η πάροδος του χρόνου. Ο χρόνος φθείρει αλλά κι ο χρόνος ωριμάζει. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε το θετικό σενάριο, να μην χάνουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε προκειμένου να διατηρούμε την αρμονία στην σχέση μας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.